trots

Annie de Mol-van der valk

‘Als je de kleine dingen niet kunt waarderen, dan mis je veel’

Annie de Mol–van der Valk (69) groeide op in Vinkel en verhuisde rond haar 20e naar Loosbroek waar ze ging wonen aan de Krommedelseweg. Tijdens een avondje carnavallen bij de Hooghei liep ze Gerard de Mol tegen het lijf waarmee ze later trouwde. “Omdat Gerard heel graag boer wilde worden, kochten we een stuk grond aan de Nistelrodesedijk, waar hij eigenhandig twee kippenstallen en een woonhuis met garage bouwde. Dat was een drukke periode van bouwen, een bedrijf opzetten en een gezin stichten,” aldus Annie.

ZUURSTOFTEKORT

Samen krijgen ze drie kinderen: dochters Sandra en Silvia en zoon Roel. Annie’s leven staat volledig in het teken van de zorg voor de kinderen, wat ze met veel liefde heeft gedaan, maar wat ook z’n ups en downs heeft gekend. Roel kwam namelijk met een ernstige meervoudige handicap ter wereld. “Roel werd geboren na een normaal voldragen zwangerschap maar de bevalling liep wat moeizamer doordat hij te lang bekneld heeft gezeten in het geboortekanaal en in aangezichtsligging lag,” vertelt Annie. “Door een zuurstoftekort tijdens de bevalling liep hij een flinke hersenbeschadiging op. Direct na de geboorte was al duidelijk dat het foute boel was. Ze namen Roel mee naar een andere kamer, waar hij zuurstof toegediend kreeg en ruim 20 minuten gereanimeerd werd. Een dag later mocht ik naar hem toe. Hij lag in de couveuse. Dat was een gek gezicht een baby van 9 pond in de couveuse. De kinderarts zei nog tegen ons: ‘Roel ziet er uit als een blakende baby, maar laat je niet voor de gek houden, deze hersenbeschadiging heeft echt wel een staartje.’ En daar bleek hij helaas gelijk in te hebben. Onze Roel zit in een rolstoel, kan niet praten, heeft last van overmatige spierspanning en kan eigenlijk niets zelfstandig doen. In de beginperiode zag ik denk ik niet hoe ernstig het eigenlijk was en vond ik het bijvoorbeeld lastig om hem naar een dagverblijf voor meervoudig gehandicapten kinderen te brengen omdat ik dacht dat hij daar niet bij hoorde.” De eerste jaren was het hard aanpoten voor Annie. “Natuurlijk was het niet altijd gemakkelijk. Een paar keer per week moest ik met Roel naar de therapie, maar ook met de meiden naar school, zwemles of sporten en dan kon ik Roel niet zomaar overal mee naartoe nemen. Gelukkig was Gerard meestal in de buurt en die kon dan bij Roel blijven. Ik voelde me in die periode vaak gehaast. Hoe langer ik namelijk weg bleef, hoe langer Gerard binnen moest blijven. Daarnaast maakten we ons ook veel zorgen om Roel’s gezondheid. Hij heeft regelmatig in het ziekenhuis gelegen vanwege longontstekingen en kampt al lange tijd met dystonie in zijn kaken, waardoor deze soms wel 25 keer per dag uit de kom schiet. Dat is heel vervelend, maar gelukkig kunnen we dit zelf weer herstellen.”

BIESBOSCH

Inmiddels is Roel 35 jaar en woont hij al ruim 17 jaar bij woongroep De Blitz in Uden waar hij het heel goed naar zijn zin heeft. Annie bezoekt hem daar elke dinsdag en samen maken ze dan meestal een wandeling. Gedurende de eerste 13 jaar ging Toos, de zus van Annie, ook altijd mee. Bovendien nam Toos Roel lange tijd ook zaterdags mee voor een wandeltochtje. Elke week komt Roel nog een dag en een nachtje naar huis. “Als hij dan lekker ontspannen is en ik hem zie genieten of stralen, dan kan me dat heel gelukkig maken. Onze Roel kan echt helemaal in een deuk liggen wanneer dingen bij een ander mis gaan, iemand scheldt of dingen laat vallen. Een hele tijd terug waren we bijvoorbeeld met ons gezin naar de Biesbosch geweest voor een rondvaarttocht. Aansluitend zouden we naar de Chinees gaan eten, maar daar zijn we nooit geweest. Gerard en Silvia zetten Roel met zijn rolstoel in de auto en op het moment dat Gerard de klep van de bus dichtgooit blijken de sleutels op de voorbank te liggen en viel de deur in het slot. Ondertussen regent het dat het giet en staan wij dus een beetje paniekerig maar wel zeiknat rondom de afgesloten auto. Binnen in de auto giert Roel het uit van het lachen. Gelukkig konden we met behulp van de politie een half uurtje later de deur weer openen, maar de chinees hebben we met onze doorweekte kleding maar overgeslagen,” vertelt Annie lachend.

TROTS

Intussen is het gezin verrijkt met twee kleinkinderen waar Annie elke maandag op past. “Het was best confronterend toen we zagen dat onze kleinkinderen een paar maanden na de geboorte al meer konden dan Roel nu. Maar we hebben ook geleerd om de kleine dingen te zien en te leren waarderen. Als je dat niet kunt, dan mis je veel.” Ze vervolgt: “Soms vroeg ik me af of we de meiden tekort hebben gedaan door de extra zorg voor Roel. Maar ze hebben zelf aangegeven dit zo niet te ervaren. Het is heel bijzonder dat ze allebei hebben gekozen voor een carrière in de gehandicaptenzorg. Dat zegt toch wel iets over hun betrokkenheid en empathie. Ik ben ontzettend trots op onze lieve dochters; ze hebben echt een bijzondere bijdrage geleverd aan ons gezin.” Annie is dankbaar dat ze voor Roel kan en mag zorgen en ze hoopt dit samen met Gerard nog lang in goede gezondheid te kunnen blijven doen. “Roel heeft veel lieve mensen om zich heen die de zorg voor hem deels van ons overnemen, maar als ouders sta je toch altijd aan,” sluit Annie af.

Tekst en foto: Miriam van Dijk