Josine van Santvoort
Vorig jaar augustus kreeg Antonie Tielemans-van Santvoort (52) het bericht dat de transplantatie geslaagd was. Antonie is geboren in Loosbroek en woont tegenwoordig in Boekel. Haar zus Josine van Santvoort (44) woont nog steeds in Loosbroek en met haar maak ik een ommetje omdat ze een mooi verhaal te vertellen heeft.
Dat verhaal heeft alles te maken met haar zus die ruim 20 jaar geleden te horen kreeg dat ze een bloedziekte had. Deze ziekte verergerde drie jaar geleden waardoor haar toestand kritiek werd. Ze had MF (myelofibrose) en alleen een allogene stamceltransplantatie zou haar kunnen helpen. In de wereldwijde databank van stamceldonoren werd gezocht naar een donor maar gelukkig bleek Josine een goede match. Als broer of zus is de kans op een match het grootst maar nog steeds maar 25% dus dat was geluk hebben. “Ik was zo blij dat het kon en dat ík het kon doen. Het is een langdurig proces waarin het ziekenhuis veel onderzoek heeft verricht of ik een geschikte donor was en mij werd ook veelvuldig gevraagd of ik zeker wist dat ik donor wilde zijn voor mijn zus. Voor mij was het vanzelfsprekend dat ik dit zou doen. En toen bleek ook nog dat de match voor ongeveer 100% kloppend was. Dat was natuurlijk helemaal fantastisch!” Het gaat nu goed met Antonie en ze voelt zich beter dan ze zich in 20 jaar heeft gevoeld. De ziekte is helemaal verdwenen dankzij de transplantatie.
VOORBEREIDINGEN
Voordat het echter zover was dat de transplantatie op 21 april 2021 kon plaatsvinden ging er een heel traject aan vooraf. Eerst moest duidelijk worden door bloedonderzoek dat de donor echt geschikt was. Ze onderzochten of Josine fit genoeg was en lichamelijk gezond. Daarna begon het voor Antonie. “Mensen vonden het bijzonder wat ik deed voor mijn zus, maar voor haar was het veel ingrijpender”, vertelt Josine. Om er voor te zorgen dat de transplantatie grote kans van slagen heeft moest eerst haar weerstand stilgelegd worden om te voorkomen dat het lichaam de stamcellen zou afstoten. “Alles wordt dan kapotgemaakt o.a. door chemokuren en ze moest in isolatie en dit alles in coronatijd waarin de vaccinaties nog moesten opstarten. Maar mijn zus was sterk en hield het vol.”
SPECIAAL MOMENT
Tegen de tijd dat de datum naderde werd het spannender voor Josine omdat ze absoluut niet ziek wilde worden, want dan zou het niet door kunnen gaan. Ze hield afstand van iedereen en bleef zoveel mogelijk thuis. Toen het eindelijk zover was en ze naar het ziekenhuis mocht ging het vlot. Er werd bloed afgenomen en daaruit werden de stamcellen gefilterd. Uiteindelijk kwam dit via een infuus weer in het bloed van Antonie terecht. “Dat was een speciaal moment want eigenlijk zou alleen haar man daarbij aanwezig mogen zijn maar ik mocht er ook bij zijn,” aldus Josine. Van veel mensen kreeg Josine de vraag of ze er last van had gehad en of het pijnlijk was maar dat viel allemaal reuze mee. En het ongemak dat ze erdoor heeft ervaren is niet belangrijk want het ging erom dat ze haar zus kon helpen en ze zou het zo weer doen. STEUN Josine werkt als regiomanager bij Praktijksteun, dit is een organisatie in de huisartsenzorg voor de GGZ. Ze heeft veel medewerking van haar werkgever ontvangen, want ze moest natuurlijk regelmatig vrij zijn voor onderzoeken en in de aanloop van de transplantatie kon ze thuis werken. Via haar werk kreeg ze het geregeld dat ze eerder gevaccineerd kon worden tegen corona. Josine heeft samen met Guido van Menzel 3 kinderen en die hebben haar gesteund en zijn blij dat het goed gaat met tante Antonie. En ze hebben geleerd dat het vanzelfsprekend kan zijn dat je je broer of zus helpt als dat nodig is.
BLOEIKAART
Haar zus is haar erg dankbaar en toont dit vaak met kleine attenties maar ook met lieve berichtjes zoals tijdens haar vakantie: “We gaan de bergen in en naar de top van 2300 meter, eens kijken of jouw cellen mij naar boven kunnen helpen.” Ook heeft ze een ring gekregen die herinnert aan de donatie. Ze zijn blij dat het zo goed is afgelopen omdat er ook risico’s verbonden zijn aan een stamceltransplantatie. “Het kan misgaan en daar hebben we ook over gesproken”, Josine laat een kaartje zien dat ze van haar zus kreeg. “Als mensen doodgaan krijg je vaak een bidprentje maar ik zou voor een ‘ bloeikaart’ kiezen. Die stop je in de grond en als het goed is komen daar dan weer bloemetjes uit, hoe mooi is dat.” De bloeikaart is nog niet nodig want het gaat goed met beiden.
OOK DONEREN?
Er is een tekort aan donoren en via stichting Matchis kun je je aanmelden. Daar staat dat je iemands leven kunt redden. Josine zegt daar zelf over: “Als je een match bent dan kun je iemand wel weer perspectief op leven geven en dat vind ik heel mooi, dus meld je aan als donor want wie weet ben jij diegene die kan helpen.”
Tekst: Willemien Manders. Foto: Wim Roefs.