Jane van Uden
‘We tellen onze zegeningen en zijn tevreden’
Ze komt gehaast aangelopen, want ze was op het nippertje thuis van haar werk. Daar was enorme consternatie. Ik heb het over Jane van Uden (63). “Schrijf maar ‘die van Marijn Bongers’, dan weten mensen het wel.” Jane werkt sinds kort bij de Heische Hoeve in Loosbroek, waar ze administratieve taken verricht en nog veel meer. Nu was er de afgelopen dagen politie en pers over de vloer, omdat er die week ‘s nachts tweeduizend dure flessen Bus Whisky waren gestolen. Jane woont aan de Koningsstraat samen met Marijn, de hond Bronx en de pony Winnetou. Je kunt het huis herkennen aan de twee geiten die in de voortuin staan. “Ik kan het iedereen aanbevelen, deze ‘natuurlijke’ grasmaaiers in de tuin.” Hun drie kinderen, Jamie, Ferens en Marlijn, zijn het huis uit, maar wippen nog regelmatig binnen. “Ze wonen alle drie in de buurt, dus dat is fijn, want ze komen geregeld naar huis.”
MANTELZORG
Jane werkt nu dus bij de Heische Hoeve, met dank aan Chantal Kanters, die haar aangemoedigd heeft om daar te solliciteren. “Ik heb onder andere heel lang bij touroperator Kras SterVakanties gewerkt, maar toen dat overgenomen werd door een andere firma heb ik ontslag genomen. Ik had hart voor het familiebedrijf dat het eerst was, maar bij de overname voelde ik dat niet meer. In de voorgaande jaren heb ik veel tijd gestoken in de zorg voor mijn ouders. Samen met mijn broer en zus waren wij mantelzorgers. Mijn vader stierf in 2013 en mijn moeder in 2020. We hebben ons mam de laatste drie jaar van haar leven in haar eigen huis intensief verzorgd en verdeelden de taken onder ons drieën, 24 uur per dag. Mijn ouders hebben beiden lang gesukkeld met hun gezondheid, maar ik ben blij en dankbaar dat ik dit voor hen heb mogen en kunnen doen.” Ook de mantelzorg voor haar alleenstaande tante, die op Laverhof woonde, nam ze op zich. “Mijn tante is 95 jaar geworden. Zij had Alzheimer en is deze zomer vrij plotseling gestorven.”
ZIEKENHUIS
Nu heeft ze vooral de zorg voor haar pony, die achter het huis staat, en een paard dat bij haar ouderlijk huis in de bossen in Heeswijk staat. Daar gaat ze ’s morgens en ’s avonds naartoe om deze te verzorgen. “Ik heb vroeger altijd pony en paard gereden. Ik was een wedstrijdruiter, maar Marijn vond er niets aan en dus ben ik op een gegeven moment gestopt. Want het neemt veel van je tijd in beslag. Ik ben niet iemand die zomaar een stukje gaat rijden, dus ik zit nooit meer op de rug van een paard. Ik ben er nu ook te stijf voor, ben ik bang! Er is niets mis met af en toe een beetje voorzichtig zijn. Een ongeluk zit soms in een klein hoekje. We denken altijd dat we gezond zijn, maar het kan zomaar veranderen. Dus we tellen onze zegeningen en zijn tevreden. Ik ben vorig jaar in juli plotseling ernstig ziek geworden. Ik had bloedvergiftiging en het ging snel achteruit met mij in het weekend. Marijn bracht mij zondagochtend naar het ziekenhuis. Gelukkig hadden ze daar redelijk snel door wat er aan de hand was en kreeg ik de juiste medicijnen, waardoor ik weer opknapte. Dat kun je bijna niet geloven, hoe snel ik weer beter was!”
FESTYLAND
In haar vrije tijd luistert ze graag naar muziek. “Ik ga nog steeds graag naar bandjes kijken. Dat is vroeger bij de Soos in Dinther al begonnen. Ook help ik soms nog bij festivals, zoals afgelopen weekend achter de bar op Festyland.” In de zomers gingen ze jarenlang naar de camping in Porlezza in Italië. Daar stond de caravan vlakbij het meer en genoten ze van het heerlijke weer, zwemmen en fietsen. “Nu gaan we op stap met onze camper, lekker samen rondrijden.” Ze is graag op zichzelf en buiten rondom het huis bezig. “Ik ben wel een ‘mensenmens’, vind het fijn als iemand onverwachts binnenvalt. Dat is toch echt dorps, daar houd ik van.” Loosbroek noemt ze een ondernemend dorp, waar de mensen er altijd iets van proberen te maken. Op mijn vraag om een ommetje te maken, moest ze even nadenken. “Ik weet het niet hoor, ik ben geen echte verteller.” Maar nadat ze het thuis in de groep had gegooid, besloot ze het toch te doen en opperde ze dat als het niks was, dat het dan wel in de prullenbak kon! Gelukkig is dat niet gebeurd.
Tekst Willemien Manders | Foto: Wim Roefs