Marion Somers – van den hurk
‘Mensen zijn vaak prikkelbaar en onredelijk’
Marion Somers (49) is doktersassistente en werkt bij huisartsenpraktijk Van Cruchten in het Gezondheidscentrum Ceres Heesch. De geboren en getogen Loosbroekse is getrouwd met Maarten, uitbater van Autobedrijf Van den Hurk aan de Kampweg, het bedrijf dat haar vader startte in 1968. Samen hebben ze twee kinderen, Vince en Sophie. “Ik ben, samen met mijn zus Jolanda, opgegroeid met auto’s, auto’s en nog eens auto’s,” weet Marion. “Toen ik als 16-jarig meisje ook nog eens verliefd werd op Maarten, hij werkte hier als monteur bij m’n vader, werd de autobranche definitief een rode draad in mijn leven.” Het huis pal voor het garagebedrijf werd recent vernieuwd en haar ouders kregen een inpandige aanleunwoning. “Mijn vader is 78 maar nog vaak te zien bij het bedrijf. Een lampje vervangen of wat olie bijvullen, dat doet hij nog graag.” Het sleutelen aan auto’s was destijds een echt mannenberoep. Marion koos dan ook een andere richting en volgde een opleiding tot doktersassistente.
COMPLOTDENKERS
“Na 15 jaar bij de huisartsenpost Bernhoven gewerkt te hebben, werk ik nu bijna vier jaar in Heesch. Hoewel het een prachtig vak is, werken we in een moeilijke tijd, mensen zijn prikkelbaar, vaak ook onredelijk. Je hebt anti-vaxxers en complotdenkers maar ook mensen die juist boos zijn omdat ze te lang op hun prik moeten wachten. Het is nu minder leuk om te werken. Tijdens de eerste golf was er vooral verbazing, ontzetting en heel veel verdriet door de vele sterfgevallen in deze regio. Tijdens de tweede en ook wel bij de derde golf waren mensen vaker bozer. Boos om de planning en de strikte richtlijnen die we moeten hanteren. We vragen om een test bij klachten, sommigen vinden dat onzin. We houden ons nauwgezet aan de regels en niet iedereen is daar van gediend. We hebben een speciaal ‘risico-spreekuur’ voor mensen met coronaklachten. Aan het eind van de dag neemt de arts dan in beschermende kledij de tijd voor deze groep.”
BIJVERSCHIJNSELEN
Afhankelijk van haar rooster en werktijden prikt ze mee op de post in Heesch. “Dat stelt niet zoveel voor, ik zet ook altijd de griepprik, voor mij is de handeling hetzelfde. Het is lopende band werk, prikken, prikken en nog eens prikken. Het is vooral spannend voor de mensen die de prik krijgen. Niet iedereen is er gerust op, soms zijn ze bang voor bijverschijnselen. Gelukkig zijn de meeste bezoekers heel blij dat ze eindelijk aan de beurt zijn.” Ook in ons dorp steekt Marion de handen uit de mouwen. “Ik ben dertien jaar lid geweest van Stichting Jeugdwerk. Ik ben er mee gestopt omdat ik me er te oud voor voelde,” lacht ze. “Niet fysiek, maar ik voelde wel meer afstand tot de kinderen; als je niet meer weet welk jasje van welk kind is, dan is het tijd voor verjonging.” Nu werkt ze – in betere tijden – nog af en toe in Zaal Kerkzicht en mag ze graag als ontspanning lange wandelingen maken met haar vriendin. “En ik werk ook nog mee in ons autobedrijf, ik haal onderdelen op, doe de administratie en poets nog wel eens een auto. Vervelen daar doen we niet aan.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Wim Roefs.