Amalia Simion
‘Ik denk dat ongeluk een reden heeft en altijd weer leidt tot iets moois’
Behalve zij die geboren en gebleven zijn in Loosbroek, zijn er inmiddels steeds meer bewoners neergestreken uit andere delen van het land en de wereld. Op Dorpsstraat 37 woont sinds april 2024 Amalia Simion (42) uit Roemenië met haar partner en zoontje Edy (4). Hoe bijzonder is het dat je, geboren in Boekarest, terechtkomt in een Brabants dorp, waar je helemaal opnieuw moet wennen aan en beginnen met: het land, het dorp, de mensen, de gewoontes, normen en waarden, de taal, de omgeving!
JONG MEISJE
Amalia spreekt nog geen Nederlands, maar wel voldoende Engels om zich te kunnen redden. Wat daarbij helpt, is haar glimlach en haar open, vriendelijke uitstraling. Ze vertelt: “Ik ben geboren in Boekarest in 1982, een mooie maar drukke stad. Ik ben daar ook gaan studeren, maar dat heb ik maar twee jaar volgehouden.” Ze lacht: “Ik koos voor geld verdienen.” De studie die ze was begonnen, was op het gebied van Marketing en Finance en de opgedane kennis zou Amalia later nog goed van pas komen. Ze vervolgt: “Ik had een broer, 7 jaar ouder, die werkte op grote cruiseschepen en hij heeft mij aan een baan geholpen. Het was een geweldige tijd, want behalve dat je hard moest werken, kreeg je ook de kans om veel van de wereld te zien! De grote schepen voeren op de Verenigde Staten, het Caribisch gebied, dus niet verkeerd om als jong meisje rond te kijken.”
KINDERWENS
Zo deed Amalia ervaring op in de horeca en reisde ze de wereld rond. Na een paar jaar stopte ze met het werken op de schepen om haar broer te gaan helpen, die toen in Boekarest een pizzeria begon. Echter, ze keerde toch weer vrij snel terug naar de cruiseschepen, dit keer de kleinere, waardoor ze meer van Europa leerde kennen en ook Rotterdam en Amsterdam bezocht. Ze kleurt als ze vertelt: “Na jaren op deze schepen dacht ik: ik word oud en… ik wil een kind!” Ze ging terug naar Boekarest en is gaan werken in een financieel administratieve en HR-functie. Gelukkig voor haar ontmoette ze een fijne man en samen probeerden ze hun kinderwens te vervullen. Dat bleek een moeizaam traject en zou uiteindelijk alleen met medische hulp kunnen, maar: “Daar hadden we geen geld voor.”
TWINKELING
Het stel probeerde uiteindelijk adoptie, dat ook in Roemenië geen eenvoudige procedure is. Amalia straalt: “Ik dacht dat het niet God’s bedoeling was om mij moeder te laten worden, maar toen gebeurde een wonder en werd ik alsnog spontaan zwanger.” Maar de twinkeling in haar ogen verdwijnt snel, want het geluk werd wreed verstoord: haar man, die al eerder geopereerd en behandeld was voor kanker, kreeg plotseling te maken met een progressief verloop van de ziekte, dat hem op 44-jarige leeftijd fataal werd. Amalia’s moeder was inmiddels ook overleden, haar broer was weer gaan werken op de schepen en Amalia bleef achter met de zorg voor haar zieke vader, haar neef en Edy. Ze had het moeilijk: “Ik dacht soms bij het wakker worden dat ik het leven van iemand anders speelde, dat het een nare film was waar ik in terecht was gekomen!”
WOORDENSCHAT
Gelukkig waren er vriendinnen om haar heen en via een van hen kwam ze in contact met haar huidige partner. Hij woonde en werkte al in Nederland en de twee ontmoetten elkaar pas na eerst een aantal maanden alleen telefonisch contact te hebben gehad. “Die eerste ontmoeting was mooi: Edy pakte zijn gezicht in zijn handjes en kuste hem. Er was echt een klik, een connectie tussen hen en dat maakte het voor mij makkelijker om voor hem te kiezen. Ik wil ook en vooral dat Edy gelukkig is.” Bobby, zoals haar vriend genoemd wordt, vond een woning in Loosbroek en haalde Amalia over om naar Nederland te komen, waar er voor haar en Edy een betere toekomst kan zijn. Amalia is een gelovig optimist: “Ik denk dat ongeluk een reden heeft en altijd weer leidt tot iets moois.” De kleine Edy gaat met plezier naar school, legt makkelijk contact en praat verbazend goed Engels, opgepikt van kinderfilmpjes op tv. Zijn Nederlandse woordenschat groeit ook snel waarbij hij wordt geholpen door een vrijwilligster van de “Voorleesexpress”, een initiatief van de Bibliotheek.
GEBOORTELAND
Amalia werkt bij hetzelfde autoschadebedrijf als haar partner, waar ze auto’s polijst en schoonmaakt en heeft weinig tijd over naast het huishouden en Edy, maar ze is vast van plan Nederlands te leren. “De mensen op het werk zijn aardig voor mij en ik kan gelukkig mijn uren aanpassen aan de opvang van Edy na school, maar ik zoek wel ander werk, passend bij mijn opleiding en ervaring in een (financieel) administratieve of HR-functie en daarbij is de taal natuurlijk cruciaal.” Eind februari reist Amalia met Edy voor de eerste keer voor een week terug naar haar geboorteland. Ze schiet even vol als ze zegt: “Ik ga niet voor Roemenië, maar om mijn familie, vrienden en buren te zien en mijn overleden geliefden te herdenken.” Loosbroek bevalt goed: Amalia heeft vrienden in Lekkerkerk maar heeft voorkeur voor de rustige omgeving hier. “De mensen zijn aardig en ik voel mij hier goed, maar ik ga de winkel wel heel erg missen,” verzucht ze.
Tekst: Mieke Bossers | Foto: Wim Roefs