Jan de Wit
“Al kun je het maar half, je moet er toch wat van maken”
Jan de Wit (67) is geboren op de Venhof, tegen Loosbroek aan. Hij ging in Nistelrode naar de basisschool en later naar de LTS in
Veghel. Hij fietste dan over Loosbroek naar school en daar kwam hij met leeftijdgenoten in contact en zo werd hij op zijn 13e jaar lid van WHV.
Later leerde hij Mieke kennen. Zij is geboren en getogen in Loosbroek. Inmiddels zijn Jan en Mieke al 47 jaar getrouwd en hebben zij een dochter Marieke, twee zoons, Bas en Jaap, en zeven kleinkinderen in de leeftijd van 1 tot 13 jaar. Zij wonen als één grote familie naast elkaar: op de plek waar Mieke opgroeide wonen nu Bas en Marieke en in het huis ernaast, waar Jan en Mieke gewoond hebben vanaf hun trouwen, woont nu Jaap. Afgelopen twee jaar hebben ze met elkaar een zorgwoning gebouwd achter de garage bij Marieke. In augustus 2021 zijn Jan en Mieke hier ingetrokken. “Wij zitten hier heel fijn met uitzicht over de weilanden. We zitten wel bij de kinderen maar toch echt op onszelf. Je hebt veel contact met elkaar, maar je moet elkaar ook in de waarde laten en je niet overal mee bemoeien. Soms denk ik wel eens: ‘… dat zou ik nooit zo doen.’ Maar dan moet je dat zo laten en dan komt het toch ook goed.”
Beetje sensatie
Op de LTS deed Jan de opleiding voor automonteur. Het langst werkte hij bij Neelen in Heesch; 35 jaar. De laatste jaren voor zijn pensioen werkte Jan in het garagebedrijf van één van de leerlingen die hij als monteur heeft opgeleid. Naast zijn werk is Jan ook heel veel jaren mobiele beveiliger geweest bij Lunenburg. “Rondrijden en raddraaiers in de bus mee terugnemen. Beetje sensatie,” vertelt hij met een brede lach. Jan is altijd heel sportief geweest. Zijn grote hobby’s zijn voetbal en fietsen. “Ik ben al 54 jaar lid van WHV. Naast speler ben ik een aantal jaren jeugdtrainer geweest en later trainer van het eerste en tweede elftal. Ik heb leuke herinneringen aan de uitjes naar de Ardennen onder leiding van Mike Bosch en Marcel van Herpen. Later ben ik ook nog 3 jaar trainer geweest bij HVCH in Heesch, maar dat was toch heel anders. Daar zijn zo’n 1000 leden en hier bij WHV ken ik iedereen en doe je alles met elkaar. We hebben allerlei meerkampdagen en jeugdkampen georganiseerd, maar nu zit ik alleen nog in de barcommissie en de maandagmorgenploeg. En af en toe help ik bij het regelen van het parkeren als er iets te doen is.”
Gebroken rug
Mieke en Jan houden hun hele leven al heel erg van fietsen. Zij zijn op veel fietsvakanties geweest en 5000 kilometer per jaar, daar draaien zij hun hand niet voor om. De wielerhobby van Jan gaat nog veel verder terug in de tijd. Kijken naar de wielerwedstrijden van de warme bakker Harrie Lunenburg, die te vroeg is overleden. Wedstrijden op de hometrainer met z’n vaste maat Willie Lunenburg. Samen deden ze ook een keer mee aan een race van 50 km op de bakfiets. Dat waren mooie tijden. Jan is vanaf het eerste uur lid van De Lekke Tube maar inmiddels kan hij niet meer mee op de racefiets. In juli 2020 werden Jan en Mieke op de fiets van achteren aangereden door een dronken automobilist. Mieke kwam er met lichtere verwondingen vanaf maar Jan werd zwaar gewond met onder andere een gebroken rug naar het Radboud afgevoerd.
Geen chagrijn
“Ik weet er niks van want ik was meteen bewusteloos. Mensen die een eind voor ons fietsten hebben ons geholpen want de bestuurder van de auto was gewoon doorgereden. Toen ik in het ziekenhuis aankwam zei de broeder tegen mij: ‘Ik heb goed nieuws; ze hebben de dader al te pakken.’ Het bleken drie jongens te zijn die veel te veel hadden gedronken. Ik kan mij nu weer redelijk goed redden, maar ik zal niet meer helemaal de oude worden. Mijn rechterhand kan ik niet meer goed gebruiken. Dat is best lastig, want wanneer ik bijvoorbeeld iets wil maken aan de fiets lig ik te pielen, het lukt dan niet en dan word ik vals op Mieke. Maar daar heb ik dan ook meteen weer spijt van.” Mieke springt daar even op in: “Jan is geen chagrijn, maar hij blijft er soms een beetje in hangen. Daar wordt het niet beter van. Al kun je het maar half, je moet er toch wat van maken.”
Blijven genieten
Natuurlijk bracht het ongeluk ook veel verzekeringsgedoe met zich mee. Daar heeft hun dochter Marieke heel veel bij kunnen helpen. “Als ik die hulp niet had gehad dan was ik overspannen geworden. Er komt zoveel op je af. En je bent dan nog niet eens hersteld. Maar Mieke is heel positief. We maken weer korte fiets-uitstapjes en de vakantie die wij vóór het ongeluk hadden geboekt, gaan wij dit jaar in augustus doen: een vaar-fiets-vakantie vanuit Passau, langs de Donau en naar Wenen en Budapest. Er zijn nog veel mooie dingen en we proberen te blijven genieten.”