Rudy Huijden
‘Moeilijk doen kan altijd nog’
Rudy Huijden woont aan de Dorpsstraat, is internationaal vrachtwagenchauffeur en vaste gast bij Café Kerkzicht. Daar zit hij graag aan de bar, helpt waar hij kan, drinkt er een pilsje en kletst vooral met Jan en alleman over van alles en nog wat. Zelfs op die ene dag, 13 jaar geleden, toen hij te horen kreeg dat hij niet lang meer zou hebben.
Rudy vertelt: “Ik kon steeds moeilijker bewegen en kwam via de huisarts terecht in het ziekenhuis. De diagnose was een ernstige vorm van sclerodermie, een soort fout in het auto-immuunsysteem waardoor het bindweefsel verhard en organen als het ware ingekapseld worden. Het zou me binnen korte tijd fataal worden. De enige mogelijkheid was een zeer experimenteel onderzoek dat bestond uit een negen maanden lange chemokuur. Dat had zomaar mis kunnen gaan, maar het sloeg gelukkig goed aan.” Inmiddels zijn we dertien jaar verder. “Ik kreeg er sindsdien ook nog reuma en huidkanker bij. Vorige week ben ik nog geopereerd aan een plek op mijn hoofd, maar ik ben er nog!” vertelt hij met een glimlach.
KLEIN KERKZICHT
“Ik leef met de dag en zoals ze weleens zeggen: een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Ik geniet ook nog steeds van mijn pilsje en een sigaretje in de kroeg.” In tijden van corona doet Rudy dat vooral in zijn eigen kroegje thuis. Hij verbouwde de serre tot café. “Het is eigenlijk een uit de hand gelopen hobby.” Het begon met alleen een bar, maar inmiddels is het cafeetje volledig uitgerust. “De naam Klein Kerkzicht begon als een geintje om kastelein Kai een beetje te pesten,” lacht Rudy “maar inmiddels heb ik Kerkzichtvestjes, -shirts en -stickers. Er komen regelmatig vrienden langs hier in mijn eigen kroeg, maar ik mis Kerkzicht wel hoor. Ik kwam er al toen Rien Pennings er uitbater was en ben nooit meer weggegaan. Het voelt als mijn tweede thuis. Ik help ook al jaren mee als het druk is, bijvoorbeeld met glazen spoelen, maar nog veel liever achter de schermen.”
DE PRAAT
Een andere grote liefhebberij van Rudy is de vrachtwagen. “Ik heb diesel door mijn aderen lopen, als klein ventje wist ik dan ook al dat ik vrachtwagenchauffeur wilde worden. Sinds 1990 werk ik bij Fleuren als internationaal vrachtwagenchauffeur. Ik ben daardoor veel onderweg, maar kom ook heel graag weer thuis, in Loosbroek. Ik waardeer het ons kent ons gevoel hier. Het buurten als Lôsbroekse onder mekaar. Dat is ook zo mooi aan Kerkzicht: de praat. Wè ge nie wit komde daor te wete, mar ok wè ge nie wilt wete.” Ook na de diagnose 13 jaar geleden zat hij ‘s avond gewoon weer aan de bar. “Ik dacht: het kan zomaar de leste keer zen. Ik heb er ook veel over gepraat die avond. Ik ben nuchter en heel open. Ik verstop niks. Des hendig voor mezelf, maar ook voor een ander. Moeilijk doen komt niet in mijn woordenboek voor. Dat kan altijd nog.”
Tekst: Cindy van Haaren. Foto: Gido Boets.