Karel van der Wielen
‘Stoppen met boeren was erg lastig’
Het Verhaal brengt ons naar de Jonkerstraat. Geen eindeloze rijen om in het vliegtuig te komen, niet wachten op de trein die niet komt, geen nutteloze autokilometers met een veel te hoge benzineprijs maar lekker op de fiets naar Karel van der Wielen (54). De naam Jonkerstraat is destijds eigenlijk verkeerd gekozen en had beter de Van der Wielenstraat kunnen heten. Al decennia lang bevolken de Wielekes de adressen aldaar. Ik moet op nummer 5 zijn, een moderne boerderij aan de rechterkant. Natuurlijk staat de koffie klaar, gebakje erbij oftewel de Brabantse gastvrijheid heeft ook hier zijn intrede gedaan. “Ons pap zorgde altijd dat er vroeger bij ons thuis genoeg koffie, bier en borreltjes aanwezig waren en dat heb ik maar aangehouden. Goede tradities moet je koesteren.”
GOEDE HANDEN
Karel en zijn vrouw Monique wonen sinds 20 Juni 1992 aan de Jonkerstraat, de dag waarop ze getrouwd zijn. In 1989 is Karel samen met zijn broer Paul en ouders An en Cor in een maatschap gekomen. Vanaf 1996 zijn Karel en Monique zelfstandig met hun melkveebedrijf verder gegaan. Niet alleen het koeienbedrijf groeide vervolgens maar ook het gezin. Met Niels, Daan, Rob en Luuk werd het gezin compleet. Nu inmiddels de oudste zonen het huis hebben verlaten, gaan ook Monique en Karel weg uit de Jonkerstraat. Vorig jaar werd het bedrijf verkocht aan de familie Verhagen uit Schijndel. “Ik heb geen opvolgers,” vertelt Karel, “en met de familie Verhagen is mijn bedrijf in goede handen terecht gekomen, alles gaat door en dat doet me goed. Stoppen met boeren was erg lastig, het is toch een levenswerk, iets wat ik zelf letterlijk heb opgebouwd. Voor mij was het belangrijk dat ik zelf de keuze kon en wilde maken. Natuurlijk heb ik er wel even buikpijn van gehad, het is toch een grote stap, maar zoiets kun je beter tien jaar te vroeg doen dan twee jaar te laat. Het is goed zo, we kunnen allemaal prima leven met dit besluit.”
NIEUWE BUURT
Het afscheid nemen van het bedrijf betekende ook het afscheid nemen van de vertrouwde Jonkerstaat en het zoeken naar een nieuw onderkomen. “Dat was voor ons allemaal eigenlijk nog het spannendste, waar we dan zouden gaan wonen. We wilden per se in Loosbroek blijven. We vonden ons nieuwe plekje aan de Voorstraat. Hier wordt ons nieuwe huis gebouwd en we voelen ons er nu al thuis. We doen zoveel mogelijk zelf. Qua locatie zijn we met de neus in de boter gevallen. We krijgen een fijne nieuwe buurt en rechts gaan we het dorp uit en de rust in, links zitten we meteen in het dorp. Al zit je dat in Loosbroek al snel. De vriendengroepen van onze jongens maakten zich wel wat zorgen over de nieuwe locatie. Ze hopen allemaal dat er ook in de Voorstraat een grote overkapping komt zoals in de Jonkerstraat zodat zij hun avondjes ‘verstandig buurten’ kunnen voortzetten. Daar zal ik voor zorgen,” vertelt Karel, “altijd gezellig als dat jong spul er is.”
NECROTISCHE VOET
Het leven van Karel leek zich rustig af te spelen. Echter in maart 2011 veranderde dat plotseling. Tijdens een wintersportvakantie kwam in de avond uit het niets een helse pijn opzetten in de linkervoet. Artsen dachten aan een bloedprop die in de voet was geschoten wat vervolgens aan achterliggend weefsel geen bloedvoorziening meer gaf. “Gelukkig in mijn voet en niet in mijn hoofd, dat was fataal geweest,” vertelt Karel. Na twee ziekenhuizen in Oostenrijk werd Karel naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven gebracht. Daar werd al vrij snel door de vaatchirurg verteld dat een amputatie van het onderbeen de beste optie zou zijn. Met name om later thuis op de boerderij weer te kunnen functioneren. Echter het lichaam doet soms wonderlijke dingen. De necrotische voet begon tegen alle verwachtingen in te genezen zodat de amputatie uiteindelijk niet meer nodig was. “De voet doet nog dagelijks pijn maar met pijnmedicatie gaat het wel. Ik heb mijn voet in ieder geval nog. Het was een spannende en zorgelijke tijd maar met hulp van vele lieve familie en kennissen maar zeker ook de deskundige artsen hebben we deze tijd wat achter ons kunnen laten. Het glas blijft half vol, niet half leeg.”
VERSLETEN KNIE
Naast boeren is voetballen een rode draad in het leven Karel. In de jeugd van WHV doorliep hij alle elftallen. In de senioren werd het voetbal voortgezet bij de Vriendenkring waar hij zelfs nog een tijdlang voorzitter was, tot een versleten knie hem dwong te stoppen met het actieve voetbal. Jaren later is de Vriendenkring overgegaan naar WHV 7. “Ik vind het mooi om te zien dat er nog steeds oude leden van de Vriendenkring een actieve rol bij WHV vervullen.” Zelf is Karel vrijwilliger geweest bij het kamp met de jeugd van WHV en zit hij momenteel al weer jaren in het hoofdbestuur van WHV. Zijn sportieve carrière heeft een switch gemaakt naar de racefiets en is hij inmiddels lid van de Lekke Tube. Wat de toekomst brengt, dat gaat Karel rustig op zich af laten komen. “Eerst het huis klaar en dan zie ik het wel. Misschien wat vrachtwagen rijden, ik kijk wel wat er op mijn pad komt,” besluit Karel.
Tekst: Mike Bosch. Foto: Wim Roefs.