Henk van Niftrik
‘Ik vind het prachtig hoe onze kinderen hier met hun vrienden zijn opgegroeid’
Henk van Niftrik (63) is geboren en getogen in Vinkel, woont al 35 jaar in Loosbroek en vertrekt volgend jaar naar Veghel. “Ja, naar Veghel, iedereen hier verklaart me voor gek,” lacht hij. Samen met zijn vrouw Silvia woont hij aan de Krommedelseweg. Riant huis, enorme tuin, zwembad voor de deur. Alles wat je hartje begeert zou je zeggen. Binnen hangt een groot natuurkunstwerk van mos aan de muur. Eigenzinnig, zoals de bewoners. De keuken scheidt van de kamer door een zwart stalen deur, een exemplaar zoals je ze nu overal ziet, maar Henk bedacht het vijftien jaar geleden al. Zoals hij de tijd wel vaker een stapje voor is. Bijna een halve eeuw geleden ontmoette Henk de Nulandse Silvia bij Lunenburg. In Loosbroek, waar ook hun toekomst bleek te liggen. “We liepen elkaar tegen ’t lijf, dat ging eigenlijk per ongeluk, en we zijn zo maar doorgedruld,” laat Silvia weten. In ’85 kochten ze het huidige onderkomen van André van Rooij, voorheen een cafetaria, en in ’86 trouwden ze. Samen kregen ze twee kinderen, Per en Britt. Inmiddels zijn ze de trotse grootouders van Marie en Rijk.
PERFECTIE
Henk verdient de kost met tegelen. “Na de mavo heb ik allerlei baantjes gehad, maar toen ik tegels in mijn handen kreeg was ik verkocht. Van een ruwe muur of vloer weer iets moois maken, dat blijft steeds weer een uitdaging. Het is echt al 40 jaar mijn hobby,” vertelt Henk. De ondernemer werkte de eerste 20 jaar samen met zijn broer Hans, daarna tien jaar alleen en sinds een paar jaar met zoon Per. “Ik heb honderden badkamers gemaakt in Loosbroek, en in totaal wel een paar duizend in de regio. Het geeft een goed gevoel om regionaal vertrouwen te krijgen. Al is de focus inmiddels voornamelijk gericht op zwembaden, en dan vooral in het luxere segment. We maken de mooiste dingen bij de meest bijzondere mensen. Van mozaïeken tot watervallen. We zitten vaak in Aerdenhout, Wassenaar en Bloemendaal, dan weet je ‘t wel.” De tegelzetter zit nooit om werk verlegen. “Ik heb altijd werk zat gehad. Het zwaarste werk doen de jong mannen nu, het mooiste werk, de mozaïeken maken daar geniet ik nog elke dag van. Of het talent is? Ik heb het vak mezelf aangeleerd, maar het draait om secuur en kritisch zijn. Ik streef perfectie na. Zou je het voor jezelf ook zo maken? Die vraag stel ik me bij elke opdracht. Het moet altijd helemaal goed zijn.
TOEKOMST
Omdat ik graag bouw, ben ik ook ons nieuwe huis in Veghel zelf aan het bouwen, recht tegenover de Noordkade. Daar is ‘t nu te doen. Ik heb er een stuk grond gekocht en bouw het op m’n gemak helemaal naar mijn wens en inzicht. Een nieuwbouwhuis, maar dan echt in jaren 30-stijl. Ik gooi er mijn hele leven aan bouwervaring in. Natuurlijk met de mooiste tegels, maar ik heb ook het koelsysteem zelf bedacht en ik teken zelf het glas in lood uit. Heerlijk om te doen en ik zie uit naar de verhuizing. Ook al is alles goed aan Loosbroek. Als mijn kinderen hier waren gebleven had ik deze stap niet gemaakt. Maar nu ga ik dichter bij hen wonen. Dat is onze toekomst. Ook al wonen we hier heerlijk met geweldige buren aan alle kanten. Ik vind het prachtig hoe onze kinderen hier met hun vrienden zijn opgegroeid. Zelf heb ik ook nog steeds een goed contact met mijn vriendengroep in Vinkel, de oude klasgenoten, 12 man. We zien elkaar nog bij elke verjaardag, wa bijbuurten, dat blijft mooi. Fijn dat onze kinderen dat ook doen hier. Ook hier heb ik vrienden, zo ga ik graag af en toen naar café Kerkzicht, een biertje drinken met Harrie Lunenburg en wa strèjen oan de bar. Ik merk wel dat als je ouder wordt, je elkaar steeds minder ziet. Ook in Loosbroek. Dat is de tijd. Vroeger zag je elkaar in de kerk, daarna in de kroeg en nu wordt het langzaam stil.”
SPORTIEF
Een leven lang sjouwen, waarvan ontelbare uren op de knieën lijken geen sporen te hebben achtergelaten. “Ik ben fysiek redelijk schadevrij door het leven gerold. Al ben ik vorige week nog drie meter omlaag gevallen toen een ladder brak. Dat was even schrikken, maar alles doet het nog. Wat blauwe plekken, dat is ‘t wel. Gewoon doorgaan is het geheim denk ik. Aan sport heb ik nooit gedaan. Ook niet in mijn jeugd. Ik heb altijd gewerkt. Een jaar of tien geleden ben ik nog een tijdje gaan schaatsen, op noren, zo hard als het kan en dan lange afstanden van 40 km of meer. Soms gingen we twee keer in de week. Het enige sportieve wat ik nu nog doe is elke zondagmorgen met mijn zwager fietsen. Weer of geen weer. Of beter: het is altijd weer. Dan fietsen we – zonder accu – 40 km en bespreken we het leven. Een fijn uitje om even alles te delen. Al is het maar om te concluderen dat we het goed hebben. Spijt? Soms denk ik weleens dat ik teveel tijd in werken gestoken heb, zakelijk gezien had ik misschien dingen anders kunnen doen. Maar ben geen mens van achterom kijken, vóóruit, daar is ‘t te doen.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Wim Roefs.