Linda Langenhuizen-Habraken
‘Ik heb geen rust in m’n kont, ik wil altijd door’
Linda Langenhuizen-Habraken (35) woont met haar man Mark en twee zonen aan de Stellingmolen. Ze is geboren en getogen in Oss waar haar vader, een echte Dintherse, naar toe verhuisde voor zijn werk.
Haar man Mark ontmoette ze in 2004 en voor de verandering niet bij Lunenburg maar 125 kilometer verderop bij Lowlands, een befaamd muziekfestival in Biddinghuizen. Daar werden telefoonnummers uitgewisseld en de liefde deed de rest. “Ik wilde niet naar Loosbroek en Mark niet naar Oss, dus gingen we op huizenjacht in Heesch. Dat lukte niet en toen er in Loosbroek de huizen aan de Bergmolen werden gebouwd, besloten we daar een huis te kopen.” Een jaar geleden verhuisde ze naar hun ruimere huidige woning, op een steenworp afstand. Linda is verpleegkundige, werkte 13 jaar in ziekenhuis Bernhoven maar maakte een jaar geleden een carrièreswitch door als docent verpleegkundige aan de slag te gaan bij het Koning Willem 1 college in Den Bosch. Ze deelt haar medische kennis en leert de studenten in de praktijk een infuus te prikken of een sonde aan te leggen. “Ik ben onrustig en was op zoek naar een nieuwe uitdaging. Het was even wennen, van patiënten die je altijd graag zien komen naar leerlingen die soms net zo lief een tussenuur hebben. Het zijn bijna allemaal meiden en ze willen graag het vak leren, er is heel veel animo, er zijn zelfs meer aanmeldingen dan stageplekken, maar in de klas blijven het pubers. Ze zitten soms gewoon onder de les te netflixen of hun wimpers te krullen. Ach, het houdt me jong,” lacht Linda.
DANKBAARHEID
De verpleegkundige wil graag haar kennis overdragen om jongeren op te leiden zodat ze straks zo goed mogelijk aan het bed kunnen helpen. “En het salaris van een docent is hoger, dat is een fijne bijkomstigheid. Toch mis ik het werken aan het bed. Het bezoekje aan een patiënt die blij is je te zien. Een praatje maken, echt wat doen en de dankbaarheid die je er vaak krijgt. Dat maakt het werk in de zorg zo mooi. Dus ik sluit niet uit dat ik toch nog eens terug ga naar Bernhoven.” Privé geniet ze intussen van haar gezinnetje en haar mooie huis in Loosbroek. “We hebben het fijn hier, een cliché maar het is gemoedelijk. Iedereen zegt hier hallo op straat, in Oss zegt niemand iets.” Vriendinnen in het dorp, daar is ‘t nog niet van gekomen. “Misschien zit mijn leven er nu te vol voor. Ik ben geen huismus, en ben graag in beweging. Elke vrijdag ga ik naar Oss, naar mijn ouders en m’n zus, dat is mijn beste maatje. Ik sport ook in Oss. En verder geniet ik van uitstapjes met m’n jongens. En ik studeer nog. Ik heb geen rust in m’n kont, ik wil altijd door. Een vol leven dus, maar ik hoop toch tijd te maken voor wat vrijwilligerswerk in Loosbroek. Misschien ga ik wel wat schrijven voor de Dorus, leer ik nog wat mensen kennen…”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Gido Boets.