Christa van Driel
‘Als je steeds achteruit loopt, dan val je’
Christa van Driel – Cox (84) verloor drie kinderen en twee echtgenoten. De geboren Limburgse woont aan de Dorpsstraat 61. Haar wieg stond in Heukelom, een gehucht in de Limburgse gemeente Bergen. Ze trouwde op 21-jarige leeftijd met haar eerste liefde Thijs en verhuisde naar Venlo en niet veel later naar Blerick. “Van een flatje naar een huisje, er was toen een serieuze woningnood,” vertelt Christa. Samen kregen ze vier kinderen maar er volgde een zware tijd. Haar dochter overleed kort na de geboorte en haar zoon werd op tweejarige leeftijd geschept op een zebrapad en was op slag dood. Bij dat ongeluk raakte haar man werd zwaargewond en had twee jaar nodig om te herstellen. Christa bleef ongedeerd maar het beeld staat nog altijd op haar netvlies. In ’75 overleed haar man aan een hartstilstand. ‘Toen was ik nog maar 39,” weet Christa.
GEKKE DINGEN
Later, tijdens een dansvond in Landhorst, ontmoette ze Hein van Driel. Na goed overleg met mijn twee zoons besloten we het avontuur in Loosbroek aan te gaan. We zijn in ’80 getrouwd en even ging het goed, tot mijn andere zoon in Berlicum verongelukte. Hij had net een tweeling gekregen. Dat was denk ik wel de grootste klap in mijn leven. Ik denk er elke dag aan. Altijd. Hoe je dan verder kunt? Als je steeds achteruit loopt, val je. Je moet wel vooruit. Toch had ik toen wel een soort heimwee… ik dacht: als ik in Limburg was gebleven was hem dit misschien niet overkomen. Je gaat dan gekke dingen denken.” De gifbeker was nog niet leeg. Hein overleed in 2014. “In dezelfde week kreeg ik een brief uit Blerick dat het graf van mijn eerste man geruimd werd. Alsof het zo moest zijn.
MOOIE DINGEN
Ik zou mijn leven niet over willen doen, het was teveel. Een man afgeven is erg, maar een kind, dat kan gewoon niet. En dan ook nog drie. Je kunt je gewoon niet voorstellen wat dat is. Hoe ik het allemaal heb kunnen verwerken, begrijp ik soms zelf ook niet. Het is wel zo dat ik positief ben ingesteld, ik zit niet zomaar in zak en as. En veel erger kan het nauwelijks meer worden. Ik heb geen pech gehad, zo zie ik het niet. Ik heb twee goede huwelijken gehad, dan ben je een gezegend mens. En er zijn nog mooie dingen zoals mijn twee prachtige kleinkinderen. Ik heb nog een zoon die in Dinther woont, die zie ik vaak en ik heb een fijne band met de familie Van Driel en de mensen om me heen. Ik ben gezond, rijd auto en geniet van lezen, puzzelen en schilderen. En als het kan twee keer in de week zingen bij het koor. Dat breekt de week. Het gaat goed, ik hoef zeker geen medelijden en ik ben niet zielig. Ik ben van niemand afhankelijk, daar ben ik blij mee. Ik hoop alleen dat ik een beetje bij blijf zodat een ander straks niet een hoop werk met me krijgt.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Wim Roefs.