Lenie Oomen
‘Je kunt je geld steken in materiële dingen, maar ik vind herinneringen maken belangrijker’
“Ik ben de laatste van het gezin in de Dorus,” lacht Lenie Oomen (53). Lenie woont al haar hele leven in Loosbroek aan de Krommedelseweg. Haar jeugd bracht ze door aan de Krommedelseweg 32, in het huis waar haar vader nog steeds woont. Aan die plek zijn veel goede herinneringen verbonden. “Maar het is ook de plek waar mijn zusje van 2,5 recht voor de deur een ongeluk heeft gehad. Daar hebben mijn ouders veel verdriet van gehad. Het heeft er ook echt voor gezorgd dat wij als gezin een hele hechte band met elkaar hebben gekregen. Ik heb nog een broer die hier in Loosbroek woont en een jongere zus in Nistelrode en we zien elkaar en ons pap heel vaak. En met Pasen en Kerst komen we nog steeds met zijn allen bij elkaar om samen te eten; mijn broer en zus en onze kinderen.”
Thuiskapper
In 1995 stak Lenie met haar man Michel vanuit het ouderlijk huis de straat over, naar de Krommedelseweg 34, om tegenover haar ouders te gaan wonen en daar haar eigen kapsalon te beginnen. “Ik werkte al vanaf mijn 18e als kapster bij een kapsalon in Nistelrode, maar ik kreeg zoveel vraag van mensen uit Loosbroek, of ik hun haar misschien wilde knippen, dat ik in 1993 overstapte naar het thuiskapper zijn. En toen we in 1995 ons huis konden kopen, kreeg ik mijn eigen kapsalon aan huis. Het is heel klein begonnen, maar het is steeds uitgebreid tot wat het nu is: een kapsalon en schoonheidssalon. Ik heb niet altijd in Loosbroek willen wonen. Loosbroek is een klein dorp met zijn eigen voor- en nadelen. Je bent hier eigenlijk altijd op elkaar aangewezen. Met de kinderen bij wie je in de klas zit, sport je ook bijvoorbeeld, en je komt elkaar overal tegen. Ik denk dat het goed is dat er nieuwe mensen in Loosbroek zijn komen wonen. Die hebben we nodig. Het is wel jammer dat er weinig jeugd is. En je hebt de jeugd nodig om het dorp levend te houden. Onze meiden gaan nu ook buiten het dorp wonen. Onze Iris (24) woont nu in Oss en Vera (21) wil ook die kant op.
Goede band
Het was eigenlijk toeval dat we in het huis tegenover mijn ouders terecht kwamen, maar het was ook wel fijn dat ons pap en ons mam aan de overkant woonden. Mijn moeder kwam in mijn middagpauze vaak even gezellig theedrinken. En vooral toen de kinderen nog klein waren, was ze er heel veel. Ons pap en ons mam hebben heel veel voor de twee meiden gedaan. Dat was ook wel eens lastig. Als ze dan thuis hun zin niet kregen, staken ze wel eens over om het bij opa en oma nog een keer te proberen. Het heeft er wel voor gezorgd dat Iris en Vera een hele goede band met hun grootouders hadden.
Samen gedaan
Mijn vader woont nog steeds aan de overkant. Die loopt elke dag nog bij ons binnen en soms trakteert hij zelfs op een pan zelfgemaakte soep. Hij heeft de laatste jaren veel gekookt. Het ging al langere tijd niet zo goed met ons mam. Een jaar geleden is ze overleden. Ik herinner het me nog heel goed. Ik was op maandagochtend naar haar toegegaan en ze leek echt zwakker dan anders. Ik was bang dat ze longontsteking had. We hebben de dokter gebeld en daarna is ze met spoed met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en daar dezelfde avond overleden. Ze had een dubbele longontsteking, zoals mijn zus en ik al dachten. Maar ze bleek ook uitgezaaide longkanker in een vergevorderd stadium te hebben. Het is in het ziekenhuis snel gegaan. We zijn met zijn allen bij haar geweest. We hebben ook dit samen gedaan als gezin.
Zoete inval
Ik maak graag de puzzels in het puzzelblad, die ik vroeger samen met ons mam deed. Ik heb dat een beetje van haar overgenomen. En ik vind het, net als ons mam, heel belangrijk om een goede tijd te hebben met mijn gezin. Het is hier altijd de zoete inval. Altijd al geweest. Vriendjes en vriendinnetjes van onze Iris en Vera konden altijd meekomen, altijd mee-eten. ‘Je kunt je geld steken in materiële dingen, maar ik vind herinneringen maken belangrijker. We zijn heel lang als gezin samen op vakantie geweest. We proberen dit nog steeds te doen met een stedentripje of een ander leuk uitje. Twintig jaar lang zijn we overal naartoe gevlogen, met als hoogtepunt onze vakantie in Curaçao. Daar vierden we dat we 25 jaar getrouwd waren en dat ik 50 was geworden.
Wandelen
Dit jaar zijn Michel en ik voor het eerst weer met zijn tweetjes op vakantie geweest. Met de auto naar de Dolomieten in Italië. Daar hebben we het wandelen ontdekt. Dat doen we nu met zijn tweetjes ieder weekend. Ongeveer vijftien kilometer lopen we, ergens in de buurt. Michel maakt dan foto’s. Ik vind het heerlijk om op deze manier van de natuur te genieten.
Tekst: Eva Repkes | Foto’s: Wim Roefs