Marion van der Doelen
‘Ik heb nooit het gevoel gehad er echt bij te horen’
Marion van der Doelen (59) heeft fibromyalgie, een chronische pijn in bindweefsel en spieren, waardoor elke beweging pijn doet en ze meer of minder aan huis is gekluisterd. Haar man Pieter is vrachtwagenchauffeur en veel van huis. Of ze alleen is? “Ja, wel alleen, maar niet eenzaam,” vertelt Marion, “ik heb m’n hondje Snowy, die houdt me altijd gezelschap!” Marion is geboren in Tilburg, verhuisde twee jaar later naar Udenhout waar ze opgroeide. Bij een paardentreffen ontmoette ze haar man Pieter. Dat resulteerde in dikke verkering en in 1988 trok ze bij hem in aan de Bosschebaan in Loosbroek. Sinds 1995 wonen ze in hun zelfgebouwde woning aan de Hekkenslag. Ze kregen twee dochters en inmiddels drie kleinkinderen. “Mijn kleinkinderen, dat is echt een verrijking. Ze houden je jong van geest, en zijn zo heerlijk in hun gedachtegang. Dat levert vaak leuke gesprekken op, ik bof echt dat ze in m’n buurt wonen.”
GOLFKARRETJE
Paarden zijn de grootste hobby van het echtpaar. Al 41 jaar trekken ze er bijna elk weekend op uit om paarden te jureren. “We zijn allebei juryleden en worden elk jaar bijgeschoold. We beoordelen de ruiter of amazone te paard, ze moeten dan oefeningen tonen die we beoordelen, deze worden steeds moeilijker naarmate de ruiter of amazone promoveert naar een hogere klasse. Pieter is ook paardenchipper, ringmeester en meter van paarden en pony’s. Ze kennen er mijn fysieke beperkingen en halen me soms bij de ingang op om me met een golfkarretje naar de jurywagen te brengen. De pijn vreet energie, daardoor ben je na een paar uur echt op, maar fijn dat ik zo toch nog een beetje mee kan doen.” Thuis vermaakt ze zich met het maken van sieraden met kralen van natuursteensoorten. Met een zelfgemaakte pendel zoekt ze soms naar antwoorden. “Ja dat helpt me, het geeft me richting, maar ik ben geen Jomanda, ik doe het alleen voor mezelf hoor, anderen zijn daar veel beter in.”
LEUKE BUURT
Ooit was ze heel actief in het dorp, van KVO tot de Verenigde Spelers en de lokale omroep, maar toen haar gezondheid het liet afweten moest ze daarmee stoppen. In 2008 werd ze volledig afgekeurd en verviel ook haar baan. Haar wereld werd kleiner. Met Loosbroek heeft ze verder niet zoveel. “Als je hier niet vandaan komt, word je ook nooit echt een Loosbroekse. Er wonen veel grote families die elkaar allemaal kennen. Ik heb nooit het gevoel gehad er echt bij te horen. Maar geen probleem hoor ik vermaak me prima. Ik woon in een leuke buurt. We lopen de deur niet plat bij elkaar, maar als je hulp nodig hebt zijn we er voor elkaar. Dat is genoeg. Ons huis is aangepast en met de voorzieningen hoop ik nog wel een tijdje in Loosbroek te kunnen wonen.”
Tekst: Mathieu Bosch | Foto: Wim Roefs