Ans Lunenburg
‘Het was een mooie tijd’
Ans van de bakker. Dat zal ze voor veel mensen altijd blijven, hoewel het inmiddels toch alweer achttien jaar geleden is dat ze voor het laatst in de winkel stond. Samen met Harrie runde ze 28 jaar de bakkerij en winkel Lunenburg. Ze hebben drie zonen: Patrick, John en Harold. En Ans is de trotse oma van Boet, Juul, Luus, Diem, Faas en Novi. Op haar 19e leerde Ans Harrie kennen en al vanaf haar 20e werkte ze mee. “Daarna ging ik ook brood en boodschappen bezorgen wat op het begin wel even wennen was. Omdat schoonzus Joke mij zou inwerken maar ziek werd, kwam ik in het begin niet altijd op de afgesproken dag bij klanten. ‘Gè moet merrege pas hier zèn!’ hoorde ik dan weleens. Gelukkig leerde ik onze klanten snel kennen en nog steeds kom ik in Loosbroek overal achterom,” lacht Ans.
VASTE ROLVERDELING
“Harrie zorgde voor de bakkerij en de boekhouding, ik hielp in de winkel en zorgde ervoor dat thuis alles op rolletjes liep. Eigenlijk waren we altijd bezig. Op de avond voor ons trouwen bezorgde ik om half tien ‘s avonds nog het brood. En wat een andere tijden waren het. We belden de mensen, die dikwijls nog van stal moesten komen, voor hun bestelling. De winkel was klein, zo’n 25 meter. We verkochten toen nog losse producten zoals koeken, suiker en vermicelli. Toen Grada Lunenburg en later ook Pennings stopten met de winkel kregen wij het steeds drukker. In al die jaren hebben we twee keer verbouwd, om de bakkerij en de winkel groter te maken. Het was een mooie tijd. Als de mensen tevreden waren, waren wij dat ook.”
SPORTIEF
Niet alleen de bakkerij en winkel speelden een grote rol in het leven van Ans en Harrie, ook de sport was belangrijk. Ans heeft bijna haar hele leven gekorfbald en Harrie werd professioneel wielrenner. Hoewel Ans pas op haar 12e begon met korfbal, was ze al gauw een vaste waarde voor het Nulandse BeQuick. “Op mijn 15e had ik al een basisplaats. Daar was ik wel trots op! Ik heb er 40 jaar gespeeld, daarna maakte ik de overstap naar Korloo, waar ik tot mijn 60e actief heb gespeeld, getraind en gecoacht.” En terwijl Ans trainde voor het korfbal, timmerde Harrie aan de weg als wielrenner. “Vaak ging hij doordeweeks in België kermiskoersen rijden. Gelukkig hielp ome Thé van Daal met de voorbereidingen voor het wielrennen. Hij zorgde ervoor dat de fiets al gepoetst en wel in de auto stond en chauffeerde naar België. Harrie lag vaak na één minuut al te slapen,” vertelt Ans lachend.
SANTIAGO
“Fietsen is Harrie altijd blijven doen. Samen met Jan de Wit, Willie Lunenburg en Ad Schouten richtte hij een wielerclubje op wat later de Lekke Tube zou worden. Ook samen fietsten we graag. We waren trouwe supporters van VV Heeswijk en WHV, waar onze jongens lang in het eerste speelden. Naar de uitwedstrijden gingen we zoveel mogelijk op de fiets. Toen we 35 jaar getrouwd waren maakten we een fietsreis naar Santiago de Compostella, we fietsten in 24 dagen 2500 km. Daar heb ik prachtige herinneringen aan.” Mooie herinneringen zijn er nog veel meer, maar wat had Ans er graag samen met Harrie nog veel meer gemaakt. “In januari is het alweer vijf jaar geleden dat Harrie is overleden. In september 2015 hoorden we dat hij ziek was en al vrij snel was duidelijk dat er niets meer aan te doen was. En wat is er sinds die tijd alweer veel gebeurd waar Harrie niet bij heeft kunnen zijn.”
WARM BAKKERTJE
Onlangs werd Harrie op een mooie manier geëerd. Ans vertelt: “Ik werd uitgenodigd voor het 10-jarige jubileum van de Lekke Tube. Daar ontving ik een klein wielershirtje met daarop een bakkertje op een wielrenfiets, dat symbool staat voor Harrie. Dat heeft me ontzettend ontroerd. Harrie wordt nog dikwijls vernoemd bij de club. Hij wilde namelijk altijd graag nog even iets meegeven; ‘Volgende keer moete oew band bitter oppompen, ge moet in een andere versnelling fietse.’ Bij de uitvaart van Harrie vormden de wielrenners een enorme erehaag, dat was heel bijzonder. We hebben destijds ook zo veel lieve berichten en kaarten ontvangen, heel warm die belangstelling. We waren eigenlijk ook wel altijd overal bij en aan. En dat hoort ook zo!” vindt Ans. Ze is nog steeds heel betrokken en actief. Zo doet ze vrijwilligerswerk voor de Zonnebloem en wandelt, tennist en golft ze graag. “En ik pas vaak op de kleinkinderen. Ik hoop er nog lang van te kunnen genieten; van mijn nieuwe huis – ik heb het hier fijn – en van mijn kinderen en kleinkinderen.” Of ze de winkel nog wel eens mist? “Ik ben heel blij met John en Anne als opvolgers. De winkel mis ik niet zozeer, ik mis vooral de mensen!”
Tekst: Cindy van Haaren. Foto: Wim Roefs.