Willy Lunenburg
‘As ge iets bewaard dan hedde wa’
Willy Lunenburg (74) woont met zijn Diny aan de Hanenbergsestraat. Een oud varkensschuurtje verbouwde hij een halve eeuw geleden eigenhandig tot woonhuis. Vanuit zijn fraaie tuin overziet hij aan de horizon de nieuwe wijk van ons dorp met tal van imposante woningen. “Ons huis is altijd goed genoeg geweest,” kijkt Willy tevreden terug. “Onze zoon Patrick is er opgegroeid maar woont alweer jaren met zijn gezin in Oisterwijk. Mensen van onze leeftijd gaan vaak kleiner wonen, dat hoeven wij in elk geval voorlopig niet,” glimlacht hij.
CADEAUTJE
Willy is een van de vier ‘Willie-Lunenburgen’ uit ons dorp. “Dat was toen zo, ik heb er nooit last van gehad. Om aan te geven wie ze bedoelden, noemden ze mij vaak ‘Willy van Pirrekus’ naar mijn opa,” weet hij. Willy werd geboren in een voormalig bakhuisje aan de Dorpsstraat ter hoogte van nr 4, maar groeide op aan de Hanenbergsestraat, samen met zijn drie zussen en twee broers, op de plek waar nu de familie Buné woont. De buren op een steenworpafstand. “Alleen onze oprit is nog hetzelfde gebleven. Die liep vroeger naar ons huis, maar daar staat nu onze garage die ik ook wel mijn museumboerderij noem.” Achter de garagedeur gaat een bonte verzameling schuil. Oude radio’s, een antieke fiets, naaimachines, vlaggenlijstjes van brommerritten, VWbusjesminiaturen en brommers. “As ge iets bewaard dan hedde wa,” weet de verzamelaar. Het kleine grijze huisje met het nog authentieke golfplatendak heeft een eigen straatje met een eigen naam. Toen hij in 2007 in de vut ging werd de oprit naar de verzamelplaats de ‘Willy Lunenburgstraat’. Een cadeautje van zijn echtgenote.
AFWASSEN
Willy is 47 jaar stratenmaker geweest. “Ik heb m’n halve leven op m’n knieën doorgebracht. Overdag bij de baas en heel veel ’s avonds om te beunen. Wegen, pleinen; alles wat verhard moest worden in de hele regio. Vooral werken met kasseien of kinderkopjes, van die kleine stukken natuursteen. Dat was m’n hobby. Ze noemen het kinderkopjes om het formaat: zo groot als het hoofd van een kind. In Loosbroek heb ik heel veel opritten gemaakt. Maar ik ben er helemaal mee gestopt.” Zijn pensioen verliep wat onstuimig. “Ik heb flink wat getobd. Eerder had ik al zes omleidingen gehad, alles moest open. Meteen na mijn pensioen kreeg ik een herseninfarct, waardoor ik niet meer twee dingen tegelijk kan doen, maar ach, één is ook genoeg. En pas had ik nog een aneurysma, een op springen staande slagader, moest ik weer helemaal open. Maar het is weer gemaakt, ik ben weer keisterk,” lacht hij. Stilzitten past niet bij mij. “We hebben twee kleinkinderen, ik mag graag een stukje brommerrijden en ik werk nog twee halve dagen in de week in de schoffelploeg van de kerk. Een keer de parochietuin, een keer het kerkhof al ben ik meer bezig met koffiezetten dan schoffelen. En afwassen. Net als thuis. Daar hebben we ook geen vaatwasser. Ik weet nog hoe het moet.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Wim Roefs.