Joke Dobbelsteen
‘Ik ben éérst vrouw, dan boerin’
Joke Dobbelsteen-Priems (54) woont met haar man Jan aan de Achterdonksestraat 15. Samen hebben ze vier kinderen, Susan (25), Lieke (23), Lucas (22) en Ruben (20). Ze hebben een gesloten varkensbedrijf met 330 zeugen en 2800 vleesvarkens.
Joke groeide op in Tilburg, op een koeienbedrijf. Toch was het niet direct haar droom om boerin te worden. Ze volgde na de mavo een opleiding tot verpleegkundige en werkte zestien jaar met kinderen met een beperking. Tussendoor besloten haar ouders Tilburg te verlaten voor een boerderij in Berlicum. “Daar heb ik veel moeite mee gehad,” vertelt Joke. “Ik was zestien, moest mijn vriendinnen achterlaten en toch een beetje een nieuw sociaal leven opbouwen. Dat begon onder andere toen iemand uit de buurt me meenam naar Loosbroek, naar WHV om precies te zijn. Daar heb ik 13 jaar met heel veel plezier gevoetbald. Toen ik bij Lunenburg Jan tegenkwam bleek mijn toekomst ook nog in Loosbroek te liggen. En dat terwijl ik altijd had gezegd nooit met een boer te trouwen. Maar de liefde hè. En een boerenzoon is veilig, das goei volluk, dat had ik wel van thuis meegekregen. En dat klopt,” lacht ze.
REILEN EN ZEILEN
Ze namen het bedrijf van haar schoonouders over en breidden het bedrijf bij hun woning verder uit. “Twee jaar geleden zijn we gestopt met koeien melken. Dat was een grote verandering en zorgde voor een ander ritme. Toch is er nog werk genoeg. Zelf zorg ik zeven dagen in de week voor de kraamhokken, het verzorgen van de moederdieren en alles voor, tijdens en na het werpen. Daarnaast houd ik de technische gegevens van het bedrijf bij en doe ik een stuk van de financiële administratie. Ook bij zakelijke gesprekken met accountant, voerleverancier of bank schuif ik aan. Dat vind ik belangrijk. Ik ben betrokken met het reilen en zeilen van het bedrijf. Tegelijk ben ik blij dat we al 21 jaar een trouwe medewerker hebben, dat geeft de nodige ruimte. Zo kunnen we op vakantie of een weekendje weg. We kunnen met een gerust hart af en toe de deur achter ons dichttrekken.
SAPPEL MAKEN
Ik heb absoluut hart voor de zaak en ben trots op de boer. Op de mijne in het bijzonder, maar ook op de hele branche, ik maak me ook wel sappel over de sector. Er ligt een groot eisenpakket rond milieu, dierenwelzijn, en voedselveiligheid. We krijgen veel voor onze kiezen en de toekomst blijft zo onzeker. Onze jongste zoon studeert aan de HAS en heeft interesse in de varkenshouderij, of hij later mee in het bedrijf gaat is nog maar de vraag. Het zou mooi zijn als dat lukt, maar het moet iedereen passen. Er is meer dan boeren. Ook voor mij. Ik ben éérst vrouw, dan boerin. Als het kan werk ik op de donderdagavond als vrijwilliger bij De Wis. Het is fijn om weer collega’s te hebben. Boerin zijn is fijn, maar even niet is dat ook.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Miriam van Dijk.