Claudia Jonkers
‘Ik mis mijn klanten en hun verhalen’
Claudia Jonkers (46) woont in Schijndel, maar is het gezicht van café Kerkzicht en Foodz en More, de snackbar naast Lunenburg. De coronamaatregelen hebben haar zwaar geraakt. “Van beroep ben ik bejaardenverzorgster,” vertelt Claudia, “maar ik ben via een uitzendbureau bij kantines van bedrijven en scholen gaan werken. Toen onze kinderen werden geboren, dochter Demi en zoon Jim, ben ik gestopt met werken. In 2006 ben ik gescheiden en dat zette mijn wereld op z’n kop. Ik ben met de kinderen bij mijn ouders gaan wonen en ging bij DMV werken in de nachtdienst, zes dagen in de week, om er overdag voor de kinderen te zijn. Ik hou van aanpakken, maar het was uiteindelijk niet vol te houden. Toen de kinderen naar school gingen, ben ik in Rosmalen bij een zwembad achter de bar gaan werken. Tot ik op een keer in Loosbroek op het terras van Kerkzicht koffie dronk. ‘Als je iemand nodig hebt, voor een bekske koffie doe ik veel’, zei ik tegen toenmalig uitbater Tim, toen hij vroeg of ik interesse had om te helpen. Zo is het begonnen.
GEMOEDELIJK
Ik ben nooit meer weggegaan. Tim was naast kroegbaas ook dj en vaak weg. Ik runde al snel het hele weekend de kroeg in mijn eentje. Toen hij twee jaar geleden stopte, ben ik met Rob Lunenburg gaan praten. Ik kon het café overnemen. Gelukkig besloot Kai Gabriëls me te helpen. Inmiddels doen we dat in een vof. Het is geen vetpot, maar ik hou van de kroeg, het dorp en de mensen. Ik heb intussen een leuk eigen huisje in Schijndel, maar Loosbroek, ik zou er zo willen wonen. Altijd als ik er ben, ben ik ook echt thuis. Loosbroek is gemoedelijk, ons kent ons, alle groepen jongeren gaan goed samen, er valt geen ‘kooi’ woord en er is nooit ruzie, één grote familie is ‘t. En als ze zien dat je het druk hebt, gaan ze meehelpen met glazen ophalen of spoelen. Kerkzicht is gewoon mijn kiendje, ik mis ‘t elke dag.”
UITKERING
Een jaar geleden nam ze ook de snackbar naast Lunenburg over. “Waarom? Ik dacht: friet bakken kan iedereen. En ik kan goed met zatte mensen omgaan. Dat is een voordeel in een kroeg, maar ook nodig bij evenementen als Boogie Wonderland en de Polenavonden. Ik ben het gewoon gaan doen. Samen met mijn kiendjes. Tot corona. Lunenburg is dicht en Kerkzicht ook. Ik ging van een redelijk inkomen naar niks. Gelukkig heb ik met Rob goede afspraken kunnen maken. Hij begrijpt onze problemen en denkt mee. Heel menselijk. De eerste weken heb ik vooral bijgeslapen. Daarna heb ik een uitkering aangevraagd. Nu breng ik een dag in de week verse maaltijden rond voor een bezorgservice en poets nog wat. Hopelijk kan ik snel weer aan de slag in mijn kroeg. Ik mis mijn klanten en hun verhalen. Het is de hoogste tijd om weer een biertje voor ze te tappen. Ik kan niet wachten.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Wim Roefs.