Harrie Langens
‘De eenzaamheid was het ergste’
Harrie Langens (76) werd begin maart ziek. “Ik schrok wel,” bekent hij nu. “Ik had al snel symptomen die duidden op corona. Het begon met hoge koorts en na een week kreeg ik meer klachten. De huisarts dacht aan corona. In het weekend werd ik zieker en op zaterdagavond ben ik via de huisartsenpost opgenomen in ziekenhuis Bernhoven. De volgende dag werd ik naar Leeuwarden gebracht met een ambulance. Het was meteen spannend en ik voelde me heel klein. Pijn heb ik niet echt gehad, maar het was absoluut de heftigste tijd van mijn leven. Ik lag naast een vrouw uit Oss. Daar ging het al snel niet goed mee en zij werd van de kamer gehaald. Dan ga je jezelf ook meer zorgen maken.
Ik heb veel geslapen. Een dag of drie, vier ben ik helemaal kwijt. Ik kreeg zuurstof door mijn neus en herinner me vooral een vieze smaak en een droge mond. Uiteindelijk vond ik de eenzaamheid het ergste. Er waren verpleegkundigen, diep in het pak met handschoenen, maskers en brillen, je kon niet zien of het een man of een vrouw was. En natuurlijk geen bezoek. En dan de onzekerheid. Moederziel alleen, zo voelde het. Gelukkig knapte ik op. Na acht dagen mocht ik weer naar huis. Ik was zó blij dat ik weer buitenlucht zag. Daarna volgden nog twee weken quarantaine aan ‘t Vunderke. Inmiddels gaat het goed, heel goed mag ik wel zeggen. Ik heb veel respect voor de zorg gekregen, hoe alles werd georganiseerd, dag in dag uit, echt heel knap.”
Tekst: Mathieu Bosch, Foto: Wim Roefs