Thea Josemanders
‘Ik doe mijn eigen dingen op mijn gemak’
Thea Josemanders – van Menzel werd in Heeswijk geboren en verhuisde op haar zevende jaar naar de Dorpsstraat in Loosbroek , naar het ouderlijk huis van haar moeder. In Heeswijk hadden haar ouders een huurboerderij, maar hier in Loosbroek konden zij zelf gaan boeren. “We hadden een gemengd bedrijf met kippen, varkens en koeien. Dat was toen zo. En het hele gezin hielp mee. Wij waren met vijf meiden en zes jongens. Maar je deed alles samen: melken, voeren, opruimen. Je was altijd met elkaar. Ik heb een mooie jeugd gehad. Wij moesten wel eerst helpen in en om huis maar daarna mochten wij ook andere dingen doen. Naar dansles of in de winter schaatsen in Heeswijk . En thuis deden wij ’s avonds spelletjes en kaarten. Televisie had je toen nog niet zo veel.”
Na de lagere school ging Thea naar de huishoudschool en daarna naar de naaischool Johanna Zwanenburg in Heeswijk. Tijdens het uitgaan bij Lunenburg leerde zij haar toekomstige man Ton Josemanders kennen. Hij was buschauffeur en woonde in Gassel. Ze hadden anderhalf jaar verkering en stonden ingeschreven voor een huis in Gassel. “We hadden opeens geluk want er was een ander stel dat een huis had gekregen maar die gingen uit elkaar en wij konden dat huis krijgen. En toen ging het snel. We zijn binnen een maand getrouwd. Sommige mensen vonden daar wel iets van, maar dat heb je nou eenmaal soms op een dorp.”
In Gassel werden dochter Marion en zoon Anton geboren. Na vijf jaar verhuisde het gezin terug naar de Dorpsstraat. Ton werkte nog steeds als buschauffeur maar daarnaast hielden zij ook varkens en later stieren. “Zeugen en biggen is veel werk en stieren was veel gemakkelijker.” Tot ieders verdriet overleed Ton heel onverwacht in 2000. “Hij was nooit ziek geweest. Onverwacht moest hij met spoed geopereerd worden aan zijn darmen. De operatie leek goed geslaagd, toch overleed hij die avond. Mogelijk aan een longembolie of zo. Ik heb het niet laten uitzoeken. Daar krijg ik hem niet mee terug.”
Kort voor Ton’s overlijden was Thea weer gaan werken, bij Den Driehoek in Vinkel. “Ik werkte op vrijdag, zaterdag en zondag. Ik was onder de mensen en ik vond het leuk om te doen. Al met al heb ik er tot mijn zeventigste gewerkt, met veel plezier.” Inmiddels is Thea zevenenzeventig. En wordt het dan niet een beetje stil? “Nee, helemaal niet. Ik doe nog de was voor het mannenhuishouden hiernaast. Anton woont hier met z’n drie zonen; kleindochter Stien woont op zichzelf. We hebben een hele hechte buurt, en ik doe mijn eigen ding op mijn gemak. Ik hoop hier te kunnen blijven wonen zo lang het kan. Met de slaapkamer beneden en een nieuwe badkamer die bijna klaar is, zal dat zeker lukken. Gewoon adem blijven halen.”
Tekst: Wietske Piek | Foto: Tamara van Krieken