Laurens Nuijen
‘Als je aan het zingen bent, kun je je zinnen verzetten, net als met hardlopen’
Laurens Nuijen (65 jaar) is geboren en opgegroeid in Langenboom in een gezin met elf kinderen. “Mijn moeder werd weduwe op de dag dat haar vijfde kindje werd geboren en ze is later hertrouwd met een goede vriend van haar overleden man, mijn vader dus. Samen hebben ze nog zes kinderen gekregen en ik ben de tiende in de rij. Je kunt wel zeggen dat mijn oudste zus mij mee heeft grootgebracht. Ik herinner me nog dat we rondom de boerderij veel plek hadden om te spelen, maar er moest ook hard gewerkt worden voor de spaarzame centen. Toen ik een jaar of twaalf was, hielp ik mee met onder andere mest ruimen, varkens en koeien voeren en in de winter groenknollen plukken. In mijn vrije tijd ging ik graag ponyrijden bij de ponyclub. Het werk op de boerderij deden we met een paard waar we een veulentje bij hadden. Dat veulen heb ik met rust en kalmte veel geleerd. Ik kon alles met hem, je moet eerst het vertrouwen winnen dan kan je alles bereiken.”
Na de lagere school volgde Laurens de LTS in Mill met als keuzerichting timmeren om daarna naar De Kronenburg in Nijmegen te gaan om het vak van meubelmaker te leren. “Toen ik zeventien jaar was begon ik bij stoelenfabriek van den Hoogenhoff in Mill en in die tijd heb ik mijn groot rijbewijs gehaald. Na drie jaar binnen de interieurbouw en de caravanbouw gewerkt te hebben, begon ik bij een meubelfabriek in Schaijk. Helaas brak een economische crisis uit en werd ik werkeloos. Toen maakte ik thuis in de schuur zelf meubels zoals een bankstel, bed, linnenkast en tafeltjes, krukjes en tv meubeltjes voor anderen. Ik kon hiermee niet de kost verdienen maar het maakte een en ander goed. Omdat ik mijn groot rijbewijs had kon ik bij Intexo in Veghel internationaal vrachtwagen gaan rijden.
Laurens leerde zijn vrouw Wilma kennen bij discotheek Bachus in Zeeland. Ze zijn inmiddels 41 jaar getrouwd en via Mill en Landhorst in Loosbroek gaan wonen. Samen hebben ze drie kinderen: Donny, Mariska en Chantal. “In het begin is internationaal rijden wel leuk want je komt overal en met handen en voeten maak je jezelf verstaanbaar, de Franse taal is voor mij abracadabra maar met Duits kon ik mezelf aardig redden in Duitsland, Oostenrijk en Italië. Ik vervoerde onder andere munitie voor het leger en gevaarlijke stoffen klasse 1, graszaad en houtskool,” legt Laurens uit. Wilma en Laurens werkten met z’n tweeën en toen ze genoeg gespaard hadden, hebben ze in 1985 hun huidige huis aan de Krommedelseweg gekocht.
“Met mijn vriendenclub uit Zeeland gingen we overal in de buurt wedstrijden trouwtrekken en gewichttrekken. We waren met ons clubje een goede middenmoot want we konden niet winnen van die sterke boeren,” lacht Laurens. Na 17 jaar bij Intexo gewerkt te hebben is hij in 2000 bij Van de Ven Transport in Nistelrode gaan rijden, dat begon met een trekker met oplegger om te eindigen met een bakwagen met kraan. “Hijswerkzaamheden waren het leukst want dan kon je een stukje van je vakmanschap laten zien, zoals het plaatsen van glas, staalconstructies, maar ook containers op bouwlocaties en in woonwijken, dus eigenlijk alles wat je in een kraan kunt hangen heb ik vervoerd.” Sinds juli 2023 is Laurens, na veertig jaar achter het stuur gezeten te hebben en zo’n twee en een half miljoen kilometer gereden te hebben, met vervroegd pensioen.
Laurens heeft veel hobby’s en bezigheden. “We zijn opa en oma van kleindochter Wies. Ze komt elke donderdag bij ons en dat vind ik schitterend want een kleinkind is het mooiste wat er is. Het is een stukje van jezelf en vanaf moment één ben je er keiverliefd op. Je hebt nu tijd voor de ontwikkeling van je kleinkind, meer dan van je eigen kinderen, je neemt er nu ook echt de tijd voor,” zegt een trotse opa. “Muziek maakt mensen blij en daarom zing ik samen met Wilma zowel bij koor Servanto in Loosbroek als bij koor Frappant in Vorstenbosch. Als je aan het zingen bent kun je je zinnen verzetten en dat is hetzelfde met hardlopen. Eenmaal per week ga ik hardlopen om conditie te krijgen en me fit te voelen. Door het hardlopen zijn mijn beenspieren weer sterker geworden en heb ik minder last van mijn knieblessure die ik met touwtrekken heb opgelopen. Ik loop het liefst in het buitengebied of in het bos op rustige wegen en paadjes. Op zondagmorgen ren ik met loopgroep Fudura een rondje van ongeveer 10 kilometer en na afloop effe lekker buurten.”
Thuis is Laurens vaak in zijn tuin te vinden. “Het gazon maaien, de heg knippen en niet te vergeten onze groentetuin, daar geniet ik echt van. Niets zo lekker als boontjes uit eigen tuin. Als het goei weer is om binnen te zijn zit ik in de schuur en maak ik weer meubeltjes zoals kastjes en tafeltjes. En bij mooi weer trekken we er met z’n tweeën op uit met de fiets en genieten we vooral van de omgeving en de mooie natuur.”
Tekst: Chantal Kanters | Foto: Wim Roefs