Antoon van der Wijst
‘Wij worden als kleinste kern in mijn ogen vaak niet serieus genomen’
Maar weinig mensen zullen zoveel bestuurservaring hebben als onze dorpsgenoot Antoon van der Wijst (77). De KPJ, NCB, CHV, de Buurtbus, kerk, Kerncommissie, gemeente Bernheze en KBO konden tientallen jaren op zijn steun rekenen.
OPKOMEN VOOR JE RECHT
“Ja, ik help graag een handje,” glimlacht Antoon. “Een familietrekje, mijn vader kon er ook wat van, een bedachtzame maar vooral sociale man.” Antoon groeide op aan de Busselsesteeg, in een gezin van vier jongens. Of vijf. Zijn broer Peter overleed aan een hersenvliesontsteking op jonge leeftijd. “Ik zat nog op de lagere school. Dat verdriet tekent en vormt je ook. Een donkere tijd waar mijn ouders zwaar onder gebukt gingen, we waren een keuterboertje en werden uit het ziekenfonds gegooid om dat hij niet ‘levensvatbaar’ was. Ik zie nóg mijn vader met z’n brommertje naar het ziekenhuis in Nijmegen gaan. Ze lieten hem en ons aan ons lot over. Dat vergeet ik nooit meer. Misschien ben ik ook daarom wel zo maatschappelijk betrokken geraakt. Opkomen voor gerechtigheid, dat past bij me.”
DANSSCHOOL VERHOEVEN
“We kwamen vaak bij de familie van Duijnhoven aan de Dorpsstraat. Een boerderijtje met wat varkens- en kippenschuurtjes. Door ziekte konden ze het bedrijf niet alleen voortzetten en zijn wij gaan helpen. Toen zij vervolgens naar Uden verhuisden, hebben wij het bedrijf overgenomen.” Intussen had Antoon zijn vrouw Ria leren kennen bij dansschool Verhoeven in Uden. Ze hebben er inmiddels een huwelijk van ruim een halve eeuw opzitten en kregen drie kinderen en zes kleinkinderen. “We hadden een mooi kippenbedrijf opgebouwd, maar hadden geen opvolgers. Daarom, zijn we tien jaar geleden gestopt en verhuisd naar de Pastoor de Grootstraat en is zoon Berry in het voorhuis gaan wonen en dochter Irma in het achterhuis. Onze dochter Judith woont in Nistelrode, lekker dichtbij allemaal.”
SCHANDALIG BEHANDELD
Naar schatting is Antoon zo’n 60 jaar actief geweest als bestuurder in ons dorp. Dat begon bij de KPJ, de jong boerenstand, ging over in de NCB om zelfs in het hoofdbestuur van de CHV de leden te vertegenwoordigen. In 1975 begon hij bij de kerncommissie waarvoor hij nog steeds actief is. “Ook toen was woningbouw al het belangrijkste item,” weet Antoon. “Met de gemeente en de Provincie zijn eindeloos veel overleggen gevoerd, soms leverde dat wat op, heel vaak ook niet. Wat dat betreft is er weinig veranderd. Ook met het nieuwe plan in ons dorp zijn we niet goed behandeld. Het vele werk wat met name door de KBO is verzet om zes CPO-woningen te realiseren werd niet uitgevoerd. Er zijn harde woorden gevallen, het zou geëvalueerd worden zei de wethouder, maar we wachten al twee jaar op een antwoord. Dat blijft heel teleurstellend.”
ACHTER DE GERANIUMS
Toch is de huidig voorzitter van de KBO er de man niet naar om het bijltje er bij neer te gooien. “Opgeven zit niet in mijn aard. Daarbij heb ik nu de tijd om me in te zetten. Als het me gegeven is, wil ik graag nog een tijdje door met wat ik nu doe. Ik heb darmkanker overleefd, net als wat pittige hartklachten. Daar ga je van relativeren. Ik maak me wat minder druk en genieten heeft ook een wat grotere plek in mijn leven gekregen. Ik moet niet zoveel meer, maar ik wil nog wel van alles, voor mij geen plekje achter de geraniums. Er zijn er niet zoveel in dit dorp met zoveel bestuurservaring als ik, het voelt als mijn plicht om dat ook te delen. Daarbij doe ik dat nog altijd met plezier. Vroeger was er eigenlijk nauwelijks tijd voor. Je kunt niet fatsoenlijk boeren en besturen tegelijk, zeg ik uit ervaring, Ria heeft heel veel eieren geraapt in de tijd dat ik ergens een vergadering had. Je wederhelft moet er wel voor 100% achterstaan als je je ergens voor in wil zetten. Ik hou er niet van om dingen half te doen, en dan vraagt het om tijd.”
DE ACHTERSTE MEM
Na 30 jaar kerncommissie is de club zich aan het hervinden. Er heeft net een enquête plaatsvonden waar veel dorpsgenoten aan mee hebben gedaan. Ook de sessieavonden in de Wis werden druk bezocht. “Er moet nog steeds veel gebeuren. Met name het onderhoud van de wegen in ons dorp is ondermaats. Daar blijven we voor strijden. We worden als kleinste kern in mijn ogen vaak niet serieus genomen, dat gevoel houd ik. Er worden nu plannen gemaakt voor de Hanenbergsestraat. Zeggen ze. We moeten ons blijven verenigen om de leefbaarheid van ons dorp te behouden. En dat moeten we meer dan ooit sámen doen, het is echt broodnodig, als er niet mensen op blijven staan om op te komen voor de belangen van Loosbroek, gaan we het niet redden als zelfstandig dorpje.”
Tekst: Mathieu Bosch | Foto: Wim Roefs