Jan Paans
‘Ik houd wel van het ‘kneuterige’ van een klein dorp’
Jan Paans (56) woont aan de Schaapsdijk samen met Peggy (49), zoon Luca (19) en dochter Anne-Beau (16). De geboren Zeeuw heeft in Tholen, Apeldoorn, Waalwijk, Den Bosch en Berlicum gewoond en streek vijf jaar geleden met zijn gezin neer in Loosbroek.
“Ik heb het hier goed naar mijn zin,” vertelt Jan. “We wonen op een mooie plek in een fijn huis, dat we helemaal naar ons zin hebben gemaakt. Het is gezellig hier, ik houd wel van het ‘kneuterige’ van een klein dorp, ik vind het mooi dat iedereen elkaar groet en dat je regelmatig dezelfde mensen tegenkomt. Inmiddels hebben we hier ook een leuke vriendengroep opgebouwd met wie we regelmatig afspreken. Ik geniet ook van de rust. Ik heb in de Maaspoort gewoond en daar was altijd geluid. Als ik hier onder de overkapping zit is het écht stil.”
Jan werkt als projectmanager inbeheername grote projecten bij ProRail. “ProRail is verantwoordelijk voor het spoorwegnet van Nederland. Ik zorg ervoor dat grote projecten goed landen in de beheerorganisatie,” legt Jan uit. “Ik ben betrokken bij zowel de contractering, als het ontwerp en de realisatie. Daarna dragen wij het over aan de beheerorganisatie. Het zijn vaak lange trajecten. Zo ben ik al twee jaar bezig met de verdiepte aanlegging van het spoor bij Vught dat pas in 2030 in dienst zal gaan. Ik werk de helft van de tijd op locatie en de andere helft thuis. Dat is voor mij een mooie combinatie. Voordat ik start met mijn werkdag thuis loop ik een blokje om, even lekker naar buiten.” Niet alleen tijdens zijn dagelijkse blokje om kun je Jan tegenkomen. “Ik stap regelmatig op de mountainbike. Meestal fiets ik alleen. Voor mijn werk ben ik de hele dag aan het praten en schakelen met verschillende mensen, daarom vind ik het fijn om op de fiets juist even alleen te zijn en te genieten van de
omgeving. Deze lente ga ik een racefiets kopen. Ik realiseerde me namelijk hoe kwetsbaar je eigenlijk bent, zo alleen in het bos. Daarnaast lijkt het me leuk om
snelheid en meters te maken op de weg en veel te zien van de omgeving.”
In de zomer maakt Jan graag een ritje in de cabrio. “Ik vind altijd wel een mooie smoes om even met de cabrio te gaan rijden. Vouwdak open, zon op je gezicht, heerlijk!” Naast fietsen en cabrio rijden, zijn koken en golfen liefhebberijen van Jan. “Ik houd ervan om aparte dingen te maken. Bij voorkeur Indonesisch of Chinees, van die mooie friemelgerechtjes. Ik kook graag voor een groep mensen, een hele tafel vol met tapas of een lekkere rijsttafel. Golfen doe ik met twee vaste maatjes. We wonen verspreid over het land en zwerven daarom door heel Nederland om te golfen. We hebben al op zo’n 20 verschillende banen gestaan. Ik ga er graag op uit, maar kan ook genieten van lekker thuis zijn, een boekje lezen, tv kijken.”
Jan is een gelukkig man. “We hebben het goed met z’n vieren. We zijn allemaal gezond, de kinderen hebben een fijne groep vrienden en vriendinnen en doen het goed op school. Peggy en ik hebben allebei een leuke baan. Ik ben een blij mens. Ik sta sowieso positief in het leven. Je kunt gaan lopen mopperen dat het buiten hard waait en regent, maar ook denken ‘ik zit hier binnen lekker warm en droog’. Ik probeer de kinderen mee te geven dat niet alles vanzelfsprekend is, dat er bijvoorbeeld hard gewerkt moet worden voor de fijne vakanties die we samen beleven.” In de winter betekenen die vakanties lekker uitrusten op een all-in resort, maar de twee-wekelijkse zomervakantie gaat steevast naar Zeeland.
“In Zeeuws-Vlaanderen ben je in Nederland, maar ervaar je toch het Bourgondische van België. Ik houd van de weidsheid. Het uitzicht over het vlakke land, maar wel met het randje van de dijken. Ik ben opgegroeid in Zeeland en wanneer ik Bergen op Zoom voorbij rijd voel ik; hier hoor ik thuis. Zodra ik de zilte lucht ruik en het uitzicht zie, denk ik ‘ha, we zijn er weer’. Wie weet, ga ik na mijn pensioen wel rentenieren in Zeeuws-Vlaanderen. Maar voorlopig woon ik hier heerlijk. Tis hier ook mooi vlak en weids, mis alleen wat dijken en water,” besluit Jan lachend.
Tekst: Cindy van Haaren | Foto’s: Maddelon Dekkers