Henk Gabriëls
‘Damesvoetbal is écht mooier’
Henk Gabriëls (67) is vrijgezel, magazijnmedewerker, WHV-vrijwilliger, maar vooral Loosbroekenaar. “Ik ben geboren en getogen in Loosbroek en ga er nooit meer weg,” trapt Henk af. “Prima huis, prima buurt, prima dorp.” Hij werd geboren aan de Loosbroekseweg, woonde nog 2 jaar aan de Dorpsstraat, en is alweer 25 jaar thuis aan de Jan Dobbelsteenstraat. Henk is niet van de grote veranderingen. Hij werkt al 45 jaar in het magazijn van Zanten, een bedrijf dat iets doet met moeren en bouten, is al een ‘een jaar of 40’ actief bij de lokale biljartclub en meer dan 50 jaar lid van voetbalvereniging WHV. Vooral bijzonder omdat hij kampt met een ‘ongemakje’.
HANDICAP
Toen hij 2 jaar was, kreeg hij polio. Net voor het verplichte inenten. Dat leidde tot een soort verlamming. “Ik heb zwakke spieren,” vertelt Henk. “Mijn linkeroog is niet goed en mijn linkerbeen sleept wat. Het had allemaal veel erger gekund, ik vind het zelf geen handicap. Loosbroek heeft me geaccepteerd zoals ik ben. Dat voelt goed. Ik heb zelfs nog een hele tijd gevoetbald en dat ging nog vrij aardig, al zag het er dan niet erg atletisch uit. Al snel kwam ik in het bestuur en toen we geen leider/trainer konden vinden voor de dames zou ik het een jaartje doen. Dat werd dus wat langer,” lacht hij.
VERKERING
Nog twee jaar, dan bestaat het damesvoetbal in Loosbroek 50 jaar en stopt hij er echt mee. “Ik train nu meiden waar ik ook de moeders nog van heb getraind. Das toch mooi? Ik vind damesvoetbal ook echt mooier dan het herenvoetbal. Veel spontaner. Maar het blijven vrouwen hè, als ze wat tegen elkaar hebben dan duurt het ook allemaal veel langer. Het krult er weleens, maar eigenlijk is het altijd schitterend. Ik ben niet zo van de vakanties, maar de weekendjes weg met ‘mijn’ dames zijn me dierbaar. Daar heb ik prachtige herinneringen aan. Ja, ik vond vroeger weleens een speelster meer dan leuk maar dan was ze vaak te jong. En nu natuurlijk helemaal. Ach, ik ben ook niet de meest aantrekkelijke man van het dorp: ik heb weleens verkering gehad maar als ze me zagen lopen, was ‘t vaak snel over met de liefde.
TEVREDEN
Het is goed zo, als ik nu nog iemand vind, ga ik ook niet meer snel samenwonen. Daar heb ik zat verkeerde voorbeelden van gezien. Ik heb niemand nodig om het goed te hebben. Ik ben tevreden zo. Mijn huis is net opgeknapt. Een nieuwe inboedel, ik kan er weer even tegen. Eenzaamheid ken ik niet. Ik leg graag een biljartje met vrienden en schuif af en toe aan bij m’n familie die allemaal in de buurt woont. Dat ik geen vrouw heb gevonden, mag de pret niet drukken, het leven bevalt me goed. Het vrijgezellenleven zie ik niet als een nadeel. Alleen zijn heeft ook zijn voordelen: ik kan doen wat ik wil. Ik ben dik tevreden met mijn leven.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Tamara van Krieken.