Piet van Gruijthuijsen
De zwaaiende man in dat witte busje
Bijna iedereen in Loosbroek kent Piet en Piet kent iedereen. En voor degenen die hem nu nog niet kunnen plaatsen: Piet is die man in die witte bus die àltijd naar iedereen die hij in Loosbroek tegenkomt zwaait!
Ruim 72 jaar geleden werd Piet geboren in het gehuchtje De Blauwe Sluis, dichtbij Appeltern. “Wij hadden vroeger een bakkerij, een winkel, een café, koeien en een camping. Werk genoeg dus. M’n dag bestond uit vroeg opstaan om thuis mee te werken, naar de kerk, dan naar school en na school weer thuis aan het werk. Eerst in de bakkerij en later mocht ik mee brood rondbrengen met paard en wagen,” aldus Piet. Na de basisschool ging Piet naar de LTS, maar hij stopte vroegtijdig om thuis te helpen. “School war sowieso nie echt oan mij besteed. Da zocht ik nie. Daarom ging ik ook regelmatig stiekem onder schooltijd vissen in de Maas.”
VISSEN
En dat vissen doet Piet nog steeds graag. In Vinkel op de visvijver om zalm te vangen, maar nog veel liever op zee. “Elk jaar gaan we met zijn vieren naar Noorwegen om op zee te vissen. We vissen op polak, koolvis, kabeljauw; hoe groter hoe mooier!” Afgelopen jaar was hun vistripje in het water gevallen. “Maar als alles mee zit, zitten we in september weer een dag of 10 in Scandinavië”, lacht Piet. De voormalig vrachtwagenchauffeur woont al bijna 50 jaar samen met zijn vrouw Toos aan de Donatusstraat in Loosbroek. Ze hebben twee kinderen: zoon Robby en dochter Sandy en twee kleinzonen: Gijs en Riks. Bijna 40 jaar lang zat Piet op de vrachtwagen. Zijn lust en zijn leven. “Ik reed vooral met tapijten door heel Nederland en België; heel vroeg op, veel van huis, maar ik sliep altijd weer in m’n eigen bedje.”
GASREKENING
Stilzitten kan hij niet. Is hij niet op rets voor de kerk, dan is hij bezig met het knotten van knotwilgen, het kloven van kachelhout, rapen van aardappelen of het plukken van appels. “Toen ik na 30 jaar stopte als leider bij WHV en ze me vroegen of ik wilde helpen bij de kerk, heb ik ja gezegd. En nou maak ik, samen met een groepjes vrijwilligers structureel de kledingcontainers in Heesch en Loosbroek leeg en haal ik in en rondom Loosbroek spullen op voor de jaarlijkse rommelmarkt”. De gasrekening kunnen ze héél laag houden, want de centrale verwarming hoeft nooit aan. “Ik kan overal kachelhout ophalen. Mensen weten me ondertussen te vinden als ze bomen gerooid hebben. Ik kloof zoveel dat er het hele jaar door drie huizen mee warm gestookt kunnen worden.” COMPUTER Een computer hebben Toos en Piet niet, en dus ook geen e-mail. “Da hoeft nou echt niet mer, daar beginne we nie meer oan”, lacht Piet. “Twee jaar geleden heb ik trouwens wel een smartphone aangeschaft en toen ik twee weken later een appje naar kleinzoon Gijs stuurde was die helemaal verbaasd dat ik dat na twee weken al kon. Die dacht echt dat ik dat nooit meer zou leren!”
Tekst: Miriam van Dijk. Foto: Wim Roefs.