Denny Langenhuijsen
‘Ik ben zo flexibel als een tuinslang’
Denny Langenhuijsen (30) groeide op aan de Dorpsstraat en woont inmiddels bijna twee jaar aan De Krommedelseweg, samen met zijn vriendin Elle Lucius, in een prachtig huis waar ze anderhalf jaar aan bouwden. Dat bouwen is hem niet onbekend. Denny is werkvoorbereider woningbouw bij Van Wanrooij Bouw & Ontwikkeling in Geffen. “ Ik weet wel iets van bouwen ja,” lacht Denny. “Ik begeleid elk bouwplan dat op mijn bureau komt vanaf het begin. Dat betekent alles controleren, bouwmaterialen bestellen, contracten maken, een planning opstellen en zorgen dat alles op tijd en volgens schema verloopt. Werk genoeg dus.” Toch heeft hij nog een bijbaantje. Bijna elke zaterdag werkt hij op het kippenbedrijf van Haico Langenhuizen (geen familie) aan de Heideweg. “Dat doe ik al vijftien jaar. Het is werk, maar het voelt als een hobby. Dat begon ooit met eieren rapen. Nu is het vooral bouwen en verbouwen, maar ik help ook met snoeien of reparaties. Meestal begin ik rond een uur of acht, maar als ik een feestje heb gehad ga ik wat later. Ik ben zo flexibel als een tuinslang.”
KLEIN BIERTJE
Zijn vrije tijd besteedt hij graag aan WHV. Vooral als trainer van het tweede elftal. “Ik heb een jaar in het eerste gespeeld, daarna een jaar in het tweede. Tijdens een kopduel heb ik een tussenwervelschijf in mijn nek gebroken. Daar heb ik lang mee getobd. Het resultaat was dat ik niet meer mocht koppen. Toen ben ik gestopt. Om toch bij de club en het team betrokken te blijven ben ik gaan vlaggen. Twee jaar later ben ik trainer geworden van het tweede elftal. Dat doe ik nu voor het vijfde jaar en ik leer nog steeds, vooral van Dennis Schouten. Daar leren we allemaal van. Ik ben bezig mijn trainerspapieren te halen om wie weet ooit een stapje hoger te zetten. Een andere hobby is PSV, lekker om samen met mijn maten naar een potje voetbal te gaan kijken, uiteraard met een hoop gemopper en een klein biertje vooraf, tijdens en na. Dat mis ik nu echt.
PLUK DE DAG
Ik ben wel van een beetje gezelligheid, samen een biertje en wat ouwehoeren. We hebben een grote en hechte vriendengroep. In 2006 is mijn vriend Peter Bosch voor mijn ogen verongelukt. Een ongekend drama waardoor het hele dorp van slag was. Dat heeft gezorgd voor heel veel verdriet, natuurlijk vooral voor zijn familie, maar ook voor zijn vrienden. Er is nog altijd een heel fijn contact met zijn ouders en zussen. Als vriendengroep zijn we daar altijd van harte welkom en spreken elkaar nog veel. We hebben een speciale band voor het leven. Zelf heb ik het met veel praten een plekje kunnen geven, al blijft het een donkere periode in mijn leven. Het vormt je ook. Het leert je relativeren. Want waar gaat het allemaal over? Dus pluk de dag. Genieten waar het kan, het kan allemaal zo maar veranderen. Ons huis is echt weer een hoogtepunt in mijn leven. De straat, de plek, de buren, alles is er goed aan. Dat dat gelukt is, met bloed, zweet, tranen en heel veel hulp, daar ben ik enorm trots op.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Maddelon Dekkers.