Jan-Willem van Driel
‘Ik ben de moeilijkste niet’
Jan-Willem van Driel is geboren en getogen in Loosbroek. De liefde bracht hem in 2016 naar Geffen. Het verdriet brengt hem vier jaar later, samen met zijn dochter Mel, terug naar Loosbroek. Op 18 januari krijgen ze de sleutel van hun huis in de Jan Dobbelsteenstraat.
OPGROEIEN
“Ik heb een fijne jeugd gehad in Loosbroek en was meestal te vinden op het voetbalveldje bij ons thuis. Mijn vrienden waren Martijn van Pinxteren, Eric de Backer en Mark Wonders en dat zijn ze nog steeds. Op mijn 26e ging ik op mezelf wonen in het appartement bij Lunenburg en in 2010 verhuisde ik naar de Standerdmolen. Ik heb er zes jaar gewoond, waarvan twee met mijn grote liefde Tamara. Ze was destijds een collega die ik weleens zag in het voorbijgaan. Maar de vonk sloeg over bij Boogie in Lunenburg, toen dacht ik: Dit is ze! We hebben twee jaar samengewoond in Loosbroek, maar al snel was duidelijk dat we ons in Geffen zouden settelen omdat Colin, de zoon van Tamara, daar op school zat. Voordat we naar Geffen vertrokken was Tamara al zwanger en in 2017 werd onze dochter Mel geboren. We waren super gelukkig met ons vieren in Geffen, het kon niet beter.
OP Z’N KOP
En toen stond het leven opeens stil. We zaten op de bank en Tamara voelde een knobbeltje in haar borst, vrij snel daarna kwam de diagnose; borstkanker. Gelukkig waren de prognoses goed. Ik dacht: rustig blijven, dit komt goed en Tamara was heel strijdvaardig. Ons leven stond op z’n kop, maar we meenden; dit duurt een jaar en dan zijn we er weer! 2019 zou óns jaar worden. Toen Tamara in januari van dat jaar 40 werd, gaf ze dan ook een knalfeest.” Nog maar twee maanden later voelde Tamara iets in haar hals. “Dan kom je in het ziekenhuis en is de boodschap bikkelhard,” vertelt Jan-Willem, “ze konden niets meer doen. En dan denk je: wat nu? Maar ook nu moesten en wilden we door voor Colin en Mel. In februari gaat Mel voor het eerst naar school, die mijlpaal had Tamara nog zo graag meegemaakt. Het heeft niet zo mogen zijn. Op 28 december zei ze tegen me: ik kan niet meer, ik wil niet meer. Op die dag heeft ze van nog zo ontzettend veel vrienden en familie persoonlijk afscheid genomen en als laatste natuurlijk ook van mij. En dan…je zegt nog wat lieve woorden en dan wordt het stil, zo verdomd stil. Op 29 december 2019 overleed ze. Ik kijk heel mooi terug op het afscheid. Samen met vriendinnen van Tamara hebben we daar echt iets bijzonders van gemaakt, daar ben ik trots op.
LOOSBROEK
Tamara en ik hadden al gesproken over dat ik kleiner zou gaan wonen. En voor mij was vrij snel duidelijk dat dat in Loosbroek zou zijn. Ik ben de moeilijkste niet en voel me op veel plekken op mijn gemak, maar Loosbroek is écht mijn thuis. Op 12 januari doe ik de deur van dit huis dicht. Dat zal een heel emotioneel moment zijn, maar het voelt goed om de herinneringen mee te nemen en ergens een frisse start te maken.”
Tekst: Cindy van Haaren. Foto: Wim Roefs.