Daniëlle Heesakkers
‘Ik ben vast het gekke hondenvrouwtje’
Op de dag van het interview aan de Jan Dobbelsteenstraat 24 was het de verjaardag van Mozi. De Rhodesian Ridgeback werd 1 jaar, er was een verrassingsdoggybox, een verjaardagskaart en natuurlijk taart.
“Wij hebben een hondengezin, met een mensenkind en een hondenkind,” vertelt Danielle Heesakkers-van Doremalen (36). “We hadden vroeger thuis een hond en toen we eenmaal op onszelf woonden, wilden we niets liever dan een eigen hond. Dat werd Kira, onze eerste Rhodesian Ridgeback, een ras waar we verliefd op zijn. De Rhodesische pronkrug, Rifrug of Leeuwhond is een hondenras afkomstig uit zuidelijk Afrika en oorspronkelijk gefokt voor de jacht op groot wild zoals leeuwen. Je herkent hem aan de ridge, een soort hanekam op zijn rug, een strook haar die tegen de richting in groeit. Hij is intelligent ondeugend, maar vooral mooi en lief. Het was dan ook liefde op het eerste gezicht. Ik had echt een klik met die hond. Ze vinden me hier vast het gekke hondenvrouwtje,” lacht Danielle, “maar ik word er heel blij van.”
ZWANGER
In 2006 kochten ze de pup Tease. “In 2010 overleed Kira. Toen heb ik een week gehuild, ik kon niet werken. Als ik er aan denk, raakt het me nog steeds. We hebben haar ook thuis opgebaard. Dat gaf troost. In de zomer van 2011 kwam Ferro bij ons wonen, een Rhodesian Ridgeback van 6,5 jaar oud. Tease en Ferro werden dikke vrienden. Tot 2017. Op de dag dat ik zwanger bleek te zijn, overleed Tease. Ik weet zeker dat hij voelde dat ik zwanger was. Hij was echt mijn soulmate. Mijn beste vriend. We begrepen elkaar door en door. Hoewel ik blij was met mijn zwangerschap heb ik toch heel veel verdriet gehad van dat afscheid. Onze zoon heeft dan ook zijn naam gekregen. Sep Ties Heesakkers. Zo blijft hij toch een beetje bij ons. En door de tattoo natuurlijk.” Tease is groot te zien op haar rechteronderarm. Links staat nog een poot van Kira. “Ferro overleed in september 2018, hij was al een tijdje ziek en we hebben hem tot het einde verzorgd, ook dat was een moeilijke tijd.”
WANDELEN
Het enthousiasme van de vierde Ridgeback verzacht het eerdere leed. “Mozi is net een kind, hij wil ook aan alles meedoen. Vroeger sliepen de honden bij ons op de slaapkamer, maar dat doen we niet meer. De eerste week heb ik samen met hem beneden op de bank geslapen, maar sindsdien kan hij goed ‘s nachts alleen zijn. Overdag zijn wij er. We gaan elke dag twee uur met hem naar buiten. ’s Morgens en ’s avonds een half uurtje en ’s middags een lange wandeling van een uur, ergens het bos in. Ik leer hem graag wat, dat kost een godsvermogen aan cursussen, maar dat heb ik er voor over. Mozi heeft een centrale rol in ons gezin. We plannen uitjes met vrienden en zoeken mooie plekken, waar we samen kunnen wandelen. Van Rotterdam tot Vlaardingen, Nieuwegein, of aan het strand in Zeeland, zij hebben allemaal dezelfde hond, we begrijpen elkaar.”
Tekst: Mathieu Bosch. Foto: Eveline van Uden-Buijs