Carool Nouwens
‘Als je wegstreept wat ze niet willen, blijft er vanzelf iets over wat ze wel willen’
Carool Nouwens (54) woont al 24 jaar samen met haar partner Dirk van Zoggel in de Donatusstraat in Loosbroek. De van oorsprong Heeswijk-Dintherse is goudsmid. Niet te verwarren met een juwelier; een goudsmid koopt grondstoffen in om sieraden te maken.
ZAGEN EN BOREN
“Ik ben altijd creatief geweest,” vertelt Carool. “Van tuinieren tot zelf kleren maken, ik vind heel veel creatieve dingen heel leuk. Zo heb ik jarenlang gekalligrafeerd onder leiding van een leraar.” Toen ze een cursus sieraden maken volgde bij Pieter Breugel, besloot ze het serieus aan te gaan pakken en begon met een opleiding tot edelsmid in Schoonhoven. Naast haar baan als salarisadministrateur racete ze elke dinsdagavond naar ZuidHolland. “Destijds bestond de scholing vooral uit praktijk, je kreeg alleen maar opdrachten. Die bestonden uit zagen, boren, frezen en solderen. Ik heb wat uren boven in mijn werkkamer gezeten voordat de werkstukken goed waren. Ik heb ooit een opdracht zeven keer opnieuw moeten maken omdat de tekening niet klopte. Maar dat mag de pret niet drukken als je het leuk vindt.” Zestien jaar geleden begon ze met de opleiding en sinds elf jaar is ze goudsmid. “Het is, zeg maar, een uit de hand gelopen hobby. Ik ben officieel goudsmid, maar het is voor erbij.” Carool werkt nog drie dagen in de week als salarisadministrateur.
DIKKE TRANEN
Carool heeft regelmatig klanten uit Loosbroek, ook voor reparatie. Dat is dan vooral door mond-tot-mondreclame. Als mensen bij haar komen voor een sieraad, weten ze vaak al wat ze willen. Is dat niet het geval, dan gaat ze wegstrepen. Wat willen ze niet? Zo blijft er vanzelf iets over wat ze wel willen, en anders heeft Carool altijd wel ideeën. Tegenwoordig krijgt ze veel omsmeltopdrachten. Klanten willen van oud goud, nieuwe hippe dingen. En dat is een leuke uitdaging. “Boodschappen doe je omdat het noodzakelijk is, naar een goudsmid ga je omdat je het leuk vindt en er blij van wordt. Als ik een opdracht krijg van iemand waarbij een naaste is overleden, dat is een verdrietig moment, zijn mensen blij met het sieraad dat ontstaat. Maar ik heb ook eens meegemaakt dat de overledene dicht bij mij stond en er dikke tranen op mijn werk vielen.” Of ze altijd inspiratie heeft? “Zeker, en komt het vandaag niet, dan komt het morgen wel,” vertelt ze. Onlangs waren er twee meisjes die een cadeau wilden. De meisjes mochten meewerken aan hun eigen ringetje, en dat was zó leuk. Daarom denkt Carool aan het organiseren van een workshop. Die situatie leent zich nu nog niet, maar wie weet. Misschien voor in de toekomst?
Tekst: Joke Dobbelsteen. Foto: Eveline van Uden-Buijs.